Zauważyłem niedźwiedzicę przy drodze: najpierw się przestraszyłem i chciałem uciekać, aż nagle dostrzegłem coś dziwnego

Wracając do domu znaną trasą pod Warszawą, zauważyłem coś niezwykłego. Droga była pusta jak zwykle, tylko las szeleścił wokół, a powietrze pachniało żywicą. Dzień wydawał się całkiem zwyczajny, dopóki nie zobaczyłem czarnego kształtu przy poboczu.
Gdy podszedłem bliżej, okazało się, iż to niedźwiedzica. Siedziała na tylnych łapach i machała do mnie, jakby chciała zwrócić moją uwagę. Serce zamarło mi w piersi pomyślałem, iż uciekła z zoo albo zbłądziła z Puszczy Kampinoskiej. Już miałem wcisnąć gaz, żeby jak najszybciej odjechać, gdy nagle coś mnie zatrzymało.
Niedźwiedzica powoli wstała i ruszyła w stronę lasu, co chwilę oglądając się, jakby sprawdzała, czy idę za nią. Ciekawość i dziwne przeczucie kazały mi podążyć. Kilka metrów dalej, w małej polanie między drzewami, zobaczyłem małego niedźwiadka. Na jego głowie tkwiła plastikowa butelka malec kręcił się bezradnie, próbując ją zrzucić, ale bez skutku.
Wtedy zrozumiałem. Niedźwiedzica nie chciała mnie zaatakować. Wołała o pomoc dla swojego dziecka.
Ruszyłem powoli, by nie sprowokować matki, i delikatnie zdjąłem butelkę z głowy malca. Niedźwiedzica natychmiast podeszła, obwąchała młodego, a potem, upewniwszy się, iż wszystko w porządku, odprowadziła go w głąb lasu.
Zanim zniknęła w gąszczu, odwróciła się jeszcze raz. Jej spojrzenie mówiło więcej niż słowa było w nim coś, co przypominało wdzięczność.
Stałem przez chwilę, łapiąc oddech, a potem wróciłem do samochodu i pojechałem do domu. Tamten dzień nauczył mnie jednego: czasem strach zasłania prawdziwe intencje, a największe niebezpieczeństwo może okazać się wołaniem o pomoc.