Zaniedbana chatka, w której szczęście powróciło

Stara dacza, gdzie znów ożyło szczęście

Marek zaprosił przyjaciół na swoją daczę. Po minach od razu poznał, iż oczekiwali czegoś… więcej. Ktoś choćby skrzywił się, patrząc na odpadający tynk i zarośnięty chwastami ogród.

— No co, myśleli, iż jadą do pałacu? — pomyślał Marek, obserwując ich reakcje. — To stara babcina chata, a nie willa pod Warszawą…

Ale niedługo ruszył grill, mięso zaczęło skwierczeć, a z głośników popłynęła muzyka. Śmiech, żarty, zapach dymu i pieczonej kiełbasy — i wieczór nagle stał się weselszy. Kiełbaski wyszły idealnie, piwo lało się strumieniami, a humor wrócił.

Miejsca do spania też nie zabrakło. Ktoś spał na starej kanapie, ktoś na materacu na werandzie. A rano wszyscy rozjechali się do domów — najedzeni i zadowoleni.

Marek został. Nie miał ochoty wracać do hałaśliwego miasta. Siedział w ciszy, przeglądając babcine naczynia w kredensie, gdy nagle usłyszał z zewnątrz:

— Halo, jest tam kto?!

Wyszedł na ganek i zastygł. Na ścieżce stała dziewczyna — ładna, z lekko zmieszanym spojrzeniem. Patrzyła nieufnie.

— Pan… pan tu mieszka? Kiedyś żyli tu Anna i Jan Kowalscy. Kim pan jest?

— A ty kim jesteś? — rzucił ostro Marek. — Wyglądam na złodzieja?

Ale dziewczyna nagle się uśmiechnęła — ciepło, niemal łagodnie.

— Nie, po prostu… dawno tu nie byłam. Kiedyś przyjaźniłam się z wnukiem pani Anny. A pan, szczerze mówiąc, wcale nie jest do niego podobny.

— Nie podobny? — prychnął Marek. — A to ja właśnie jestem tym wnukiem. Chyba mnie z kimś pomyliłaś.

Dziewczyna mocno się zaczerwieniła.

— Ja jestem Kasia. Byłeś kumplem mojego brata, Darka. Ciągle mnie wtedy przyprowadzał, pamiętasz? Dałeś mi kiedyś cukierka przy ognisku, gdy piekliśmy kiełbaski…

Marek przyjrzał się uważniej. Rzeczywiście, coś znajomego było w jej twarzy, zwłaszcza w tym rozradowanym spojrzeniu. Kiedyś, z dziesięć lat temu, biegała za nimi jak mały natręt, a oni z Darkiem uciekali przed nią, ile sił.

— To ty byłaś tą małą piegusą? — zdziwił się.

— No, teraz już nie taka mała — zaśmiała się Kasia.

Weszli do domu. Marek zagotował wodę, a Kasia wyjęła z kredensu babcine filiżanki.

— Mogę? Zawsze marzyłam, żeby napić się z nich herbaty. Są takie piękne…

Pili herbatę, zajadając wczorajsze pierniczki. Zegar na ścianie znów zaczął tykać — Marek nakręcił go pierwszy raz od lat. Jakby dom, dawno zapomniany, nagle ożył.

— Szłam na grzyby, ale bałam się sama — przyznała Kasia, trzymając filiżankę oburącz jak dziecko.

— Lubisz grzyby? — uśmiechnął się Marek. — To w weekend idziemy razem?

Sam był zaskoczony, jak lekko mu się z nią rozmawia.

Od tamtej pory zaczęli się spotykać. Wszystko, czego dotknęła Kasia, jakby odżywało. Umyła okna, wypolerowała stare meble, poukładała pościel — dokładnie tak, jak robiła to babcia.

— Tu wszystko wygląda jak nowe — dziwiła się. — Jakby twoja babcia wiedziała, iż kiedyś tu zamieszkamy.

I rzeczywiście, stary dom jakby się obudził. Marek naprawił ganek, pomalował okiennice. choćby dziadkowski motorower znów odpalił. Życie znów się zakręciło.

— Nie wiedziałem, iż można tak kochać — powiedział cicho Marek, gdy siedzieli przy ognisku.

— Ja też — odparła Kasia.

Gdy Marek postanowił przejść na pracę zdalną i na stałe zamieszkać na daczy, rodzice byli w szoku.

— Zwariowałeś? W tę głuszę? — załamała ręce mama.

Ale Marek tylko wzruszył ramionami. Tutaj było prawdziwe życie — las, rzeka, stary dom i… Kasia.

Babcia i dziadek przyjechali ich odwiedzić — tak, żeby zobaczyć.

Anna Kowalska gładziła dłonią drewniane ściany.

— Jakby dom na nas czekał — szepnęła.

A dziadek Jan ożył jak za młodych lat. Wsiadł na motorower, pogwizdywał, żartował. Prosił, żeby odpalić zabawkową kolejkę, którą Marek dawno naprawił.

— Dobrze, iż nie porzuciliście tego miejsca — powiedział, patrząc na wnuka z cichą dumą. — Twoja babcia i ja przeżyliśmy tu tyle szczęśliwych lat… A teraz znów będzie tu radość. Życie toczy się dalej.

— Babciu, dziadku, dziękuję wam za tę daczę — powiedział Marek na pożegnanie. — Bez niej nigdy bym nie poznał Kasi.

A Kasia, stojąc obok, dodała:

— I dziękuję za wasze ciepło. Zostało tu. W każdej desce. W każdym tyknięciu zegara na ścianie…

I dom, stary, drewniany, z dziurawym dachem, znów oddychał. Żył. A w środku rozbrzmiewał śmiech. Śmiało się życie.