Na ulicy Dębowej, wśród starannie przyciętych trawników i domów o ceglanych elewacjach, życie toczyło się swoim leniwym rytmem. Dzieci bawiły się na rowerach, psy szczekały za płotami, a sąsiedzi wymieniali uprzejme gesty, podlewając kwiaty w przydomowych ogródkach. Na samym końcu ulicy stał okazały dom Ryszarda Kowalskiego, obrośnięty bluszczem milionera, który dorobił się fortuny w branży transportowej, znanego z nienagannych garniturów i ostrego zmysłu interesów. Dla sąsiadów jednak pozostawał zimnym, wycofanym człowiekiem, który rzadko się uśmiechał.
Tego wieczoru Ryszard czekał na swoją narzeczoną, Jadwigę Nowak, stojąc przy kutych bramach. Jadwiga, młodsza od niego o piętnaście lat, była niegdyś kustoszką w muzeum. Przyjechała kremową limuzyną, wysiadając w letniej sukni. Ich zaręczyny od tygodni budziły plotki jedni nazywali ją złotówkową, inni twierdzili, iż Ryszard w końcu złagodniał z wiekiem.
Gdy rozmawiali o rezerwacji kolacji, wzrok Jadwigi nagle zastygł. Po drugiej stronie ulicy, przy skrzynce pocztowej, klęczał szesnastoletni chłopak, zawiązując sznurówki. Ciemne, rozczochrane włosy, szczupła sylwetka, rysy twarzy dziwnie znajome. Jadwiga zastygła, a jej ręka zawisła w powietrzu. Pochyliła się do Ryszarda i szepnęła ledwo słyszalnie:
Wygląda jak twoje zaginione dziecko.
Ciało Ryszarda zesztywniało. Nigdy nie wspominano o jego synu Danielu, który zaginął dziesięć lat wcześniej, mając zaledwie sześć lat. Sprawa wstrząsnęła wówczas całą okolicą, ale prowadzone śledztwo nie dało żadnych rezultatów. Policja mówiła o porwaniu, ale żądania okupu nigdy nie nadeszły. Ten żal przekształcił Ryszarda w człowieka, jakiego znali sąsiedzi zamkniętego w sobie i wycofanego.
Chłopiec po drugiej stronie ulicy wstał, otrzepując spodnie. Ich spojrzenia spotkały się na ułamek sekundy, a Ryszard poczuł, jak coś w nim pęka te same bursztynowe oczy, ta sama blizna nad brwią, pamiątka po upadku z huśtawki. Ścisnęło go w piersi.
Jadwiga dotknęła jego ramienia. Ryszardzie widzisz to, prawda?
Lecz Ryszard już nie słuchał. Przeszedł przez ulicę szybkim krokiem, a sąsiedzi przerwali swoje zajęcia, wyczuwając, iż dzieje się coś niezwykłego. Chłopak drgnął, gdy Ryszard stanął przed nim.
Hej zaczekaj powiedział Ryszard ochrypłym głosem.
Chłopak uniósł brwi, zdezorientowany. Znamy się?
Cała ulica zdawała się wstrzymywać oddech.
Chłopak przedstawił się jako Kacper Wiśniewski. Mieszkał trzy ulice dalej z matką, Katarzyną, która pracowała jako pielęgniarka w miejscowym szpitalu. Był uprzejmy, ale trzymał się na dystans ale podobieństwo, które poruszyło Ryszarda, było niepodważalne.
Ryszard zasypał go pytaniami, mieszając ciekawość z desperacją. Ile masz lat?
Szesnaście.
Kiedy masz urodziny?
Piętnastego kwietnia.
Ryszard zdrętwiał. Daniel urodził się piętnastego kwietnia.
Sąsiedzi zaczęli się gromadzić porzucali konewki, przerywali rozmowy. Szept roznosił się jak błyskawica. Jadwiga stała przy Ryszardzie, jej twarz wyrażała niepokój.
Wkrótce pojawiła się Katarzyna, idąc gwałtownie w stronę zamieszania. Miała czterdzieści kilka lat, włosy spięte w koczek, na twarzy ślady zmęczenia po długim dyżurze. Obejmując Kacpra ramieniem, zapytała twardo:
Czy coś się stało?
Ryszard, ledwo panując nad drżeniem głosu, odparł: Pański syn to żywy obraz mojego Daniela.
Katarzyna zesztywniała. Ścisnęła ramię Kacpra. Nie wiem, o czym pan mówi. Kacper jest moim synem. Zawsze był.
Ale Ryszard nie ustępował. Wspomniał o bliznie nad brwią, o dacie urodzin, o tym, iż podobieństwo było zbyt uderzające, by uznać je za przypadek. Jadwiga wtrąciła się łagodnie, proponując, by kontynuować rozmowę w spokoju.
Tego wieczoru w gabinecie Ryszarda wisiało napięcie. Rozłożył stare zdjęcia Daniela z czasów, gdy miał sześć lat. Kacper patrzył na nie blady. Chłopiec na fotografiach mógł być jego sobowtórem ten sam nieco krzywy uśmiech, ta sama energia.
Nie nie rozumiem wyjąkał Kacper. Mamo?
Oczy Katarzyny wypełniły się łzami, ale potrząsnęła głową stanowczo. Kacper, nie słuchaj go. Mąci ci w głowie. Jesteś moim synem.
Głos Ryszarda załamał się. Proszę. Zróbmy test DNA. jeżeli się mylę, nigdy więcej was nie niepokoję. Ale jeżeli mam rację Przełknął z trudem. Muszę wiedzieć.
Jadwiga, rozdarta między współczuciem dla Ryszarda a niepokojem wobec Katarzyny, obserwowała scenę. W reakcji tej kobiety było coś więcej niż oburzenie to był strach.
W końcu Kacper, przytłoczony, skinął głową. Dobrze. Zrobię ten test.
Wyniki nadeszły tydzień później w neutralnej kopercie. Jadwiga siedziała obok Ryszarda, gdy otworzył ją drżącymi rękami. Dokument był krótki, bez ozdobników, ale jego konkluzja nie pozostawiała wątpliwości:
Prawdopodobieństwo ojcostwa: 99,98%.
Daniel Kowalski uznany za zmarłego żył. Dorastał kilka ulic dalej, pod innym nazwiskiem.
Gdy Ryszard wybuchnął płaczem, dźwięk przedostał się przez otwarte okna. Sąsiedzi, którzy śledzili sprawę od początku, gwałtownie dowiedzieli się prawdy. Szepty przerodziły się w okrzyki: To naprawd# Issue 15730: Singular’s spkg-install should warn about broken GCC
archive/issues_015493.json:
„`json
{
„assignees”: [],
„body”: „
\n\nAs observed on [this sage-devel thread](https://groups.google.com/forum/#!topic/sage-devel/QVH04B7ACZI), Singular’s test suite fails when compiled with a broken GCC, and this is not detected by the build system. The spkg-install should check for this (using a compile test) and warn accordingly.\n\nCC: @vbraun\n\nComponent: **packages: standard**\n