Wiązowiec południowy – uprawa i pielęgnacja

Wiązowiec południowy (Celtis australis) jest to drzewo pochodzące z rodziny wiązowatych. Pochodzi z Ameryki Północnej, z jej południowej i wschodniej części. Ale można go spotkać rosnącego w naturze w Afryce Północnej oraz Azji Zachodniej. W Polsce spotykany rzadko, choć zdarza się, iż jest sadzony jako roślina parkowa.

Wiązowiec południowy ma rozłożystą koronę tworzącą zwartą kopułę, która często przewiesza się na jedną stronę. Kora młodych drzew ma kolor oliwkowy, u tych starszych ciemnieje i staje się brunatno-oliwkowa. Liście wiązowca mają dość ciemny zielony kolor z wierzchu i nieco jaśniejszy od spodu, często są owłosione. Mają lancetowaty kształt, są ostro zakończone a ich brzegi są ząbkowane.

W warunkach naturalnych kwitnie od marca do kwietnia, u nas, ze względu na chłodniejszy klimat najczęściej zaczyna kwitnąć w maju. Kwiaty są skromne i mało atrakcyjne. Mają oliwkowożółtą barwę. Owoce wiązowca są jadalne i smaczne. Są to jagodowe pestkowce, które wyrastają na długich szypułkach z pachwin liści.

Uprawa wiązowca południowego

Wiązowiec południowy nie jest rośliną wymagającą, podłoże nie musi być zbyt żyzne. Preferuje stanowiska słoneczne lub półcieniste, osłonięte od silnych wiatrów. Źle znosi zbyt mokre i zbyt suche podłoże, najlepiej, gdy ziemia jest stale lekko wilgotna. Jest to drzewo wytrzymałe, odporne na trudne warunki klimatyczne. Rzadko atakują go szkodniki czy choroby. Można go rozmnażać wysiewając nasiona albo przez sadzonki. Ale rozmnażanie go jest tak trudne, iż w ogóle rzadko trafia się możliwość by taką sadzonkę zakupić. jeżeli się uda, warto jest przez pierwsze lata nawozić drzewko nawozami wieloskładnikowymi oraz ściółkować kompostem.

Fot główna: Sordelli, CC BY-SA 4.0, commons.wikimedia.org