13 godzin temu
Zimą do wioski ukrytej wśród gęstych sosen na obrzeżach województwa podkarpackiego zawitała wilczyca. Było to mroźnego wieczoru, gdy śnieg skrzypiał pod stopami, a ciszę przerywał jedynie trzask gałęzi. Leśniczy Stanisław, mężczyzna sześćdziesięcioletni, wyszedł z leśniczówki na dźwięk przypominający skowyt. Tuż pod progiem, przy płocie, siedziała wynędzniała, wychudzona wilczyca. Nie warczała, nie pokazywała zębów — tylko patrzyła oczami pełnymi cichej rozpaczy.
Stanisław stał przez chwilę, jakby ważąc, czy ingerować w naturę. W końcu wrócił do domu i przyniósł kawałki zamrożonego mięsa — resztkami zwierzyny odłożonymi na gorsze czasy. Ostrożnie położył je przy płocie. Wilczyca, nie zbliżając się, tylko delikatnie skłoniła głowę, jakby skinęła, i zabrawszy mięso, zniknęła w mroku.
Od tamtej pory przychodziła regularnie. Zawsze sama, zawsze w milczeniu. Po prostu siadała w tym samym miejscu i czekała. Stanisław przez cały czas ją karmił, choć sąsiedzi zaczęli go krytykować.
— Oszalałeś, Stanisławie? Do ciebie drapieżnik przychodzi każdej nocy! Co, jeżeli zaatakuje? — oburzała się sąsiadka Krystyna.
On jednak tylko milcząco kiwał głową. Wiedział: gdy zwierzę jest głodne, staje się naprawdę niebezpieczne. A gdy najedzone — wróci do lasu i nie tknie człowieka.
Minęło kilka tygodni. Nadeszła prawdziwa zima: zawieje, śnieg po pas, głód w lesie. Ale wilczyca wciąż przychodziła. Czasem nie codziennie, czasem trochę później. A potem zniknęła. Stanisław czekał. Jeden dzień. Dwa. Tydzień. Minął miesiąc — i nic. Wieśniacy się cieszyli: „No cóż, w końcu odeszła!”. A Stanisławowi było nieswojo. Przywiązał się do niej — jakkolwiek dziwnie to brzmiało.
Dokładnie po dwóch miesiącach, jednego z ostatnich mroźnych wieczorów, znów usłyszał ten sam dźwięk — głuche warczenie, niemal znajome. Serce podskoczyło. Wybiegł na ganek — i zastygł.
Przed nim stała wilczyca. Ale teraz nie sama — obok niej, nieco z tyłu, dwa młode wilki. Były czujne, ale nie agresywne. Wszystkie trzy patrzyły prosto na Stanisława. Nie ruszały się. Nie warczały. Tylko patrzyły — spokojnie, niemal po ludzku.
Nie wiedział, co powiedzieć. Stał w swojej starej watowanej kurtce i czuł, jak mróz ścina policzki. Nagle zrozumiał: cały ten czas karmił nie tylko wilczycę. Ratował jej rodzinę. Mięso, które zostawiał, nie przepadło — ona znosiła je do legowiska, dzieliła się z młodymi. A teraz przyprowadziła je — nie po to, by polować, nie ze strachu, ale… by się pożegnać. Albo podziękować. Kto wie, jak działa świat zwierząt?
Stali tak przez chwilę, w końcu wilczyca lekko skłoniła głowę, jak podczas pierwszego spotkania, i cała trójka rozpłynęła się w śniegu, pomiędzy świerkami.
Od tamtej pory nikt we wsi nie widział ani wilczycy, ani jej młodych towarzyszy. A Stanisław już nigdy głośno nie opowiadał tej historii. Tylko czasem wieczorami, stojąc przy oknie i wpatrując się w las, cicho mówił do siebie:
— Do widzenia. I tobie też dziękuję, leśna siostro.
W tych słowach było wszystko: ból, wdzięczność i zrozumienie, iż choćby w dzikiej naturze jest miejsce dla dobra i wzajemności.
