Pozwól się zabierać w miejsca sercu miłe,
przywołując wnętrza delikatne drżenie,
znaleźć w głębi duszy choćby jedną chwilę
skrzętnie ukrywaną niedopowiedzeniem.
Jesteś tajemnicą, słów zamkniętą księgą,
poskładaną z myśli kunsztem rąk zecera,
która przed powabem nakazuje klęknąć.
W hołdzie namiętności otwórz mi się teraz.
Oślepiony blaskiem, jakby bez powodu,
widzę w kolorów feerii brylantowym szlifie
zdroje tryskające z wiszących ogrodów,
narodzoną z uczuć – nocy leśną nimfę.
Podążając śladem odczytanych znaków,
rozrzuconych wokół, niby bez znaczenia,
pewnie postępuję, by nie zgubić szlaku,
na głos twoje imię głębią słów odmieniam.
I tak wypatrując powłóczystych spojrzeń,
łowię z wyobraźni gesty przyzwolenia,
nasłuchując, kiedy szeptem trafią do mnie,
aby w samotności obraz twój nie ściemniał.
.
Statystyki: autor: abandon — 26 lip 2024, 19:17
