1 rok temu
|
Sternbergia żółta (sternbergia lutea) |
|
| Wysokość | 10-15 cm |
| Kwitnienie | X, XI |
| Stanowisko | słoneczne |
| Wilgotność gleby | umiarkowanie sucha |
| Ozdobność | kwiaty |
| Pokrój | wzniesiony |
Sternbergia żółta (sternbergia lutea) to roślina należąca do rodziny amarylkowatych. W naturalnych warunkach rośnie na obszarach basenu Morze Śródziemnego. Wyglądem przypomina nasze krokusy, ale nie kwitnie wiosną tylko jesienią i dlatego nazywana jest żółtym zimowitem. Jest rośliną cebulową, dorastającą do 15 cm wysokości.
Kwiaty mają kształt lejka i są koloru intensywnie żółtego. Listki są długie i wąskie i pojawiają się równocześnie z kwitnieniem a czasami choćby po nim. Średnica kielichów kwiatowych nie przekracza 5 cm.
Uprawa sternbergii żółtej
Uprawa sternbergii żółtej nie jest skomplikowana, wystarczy w lipcu lub sierpniu wysadzić cebulki do gruntu w odległości ok. 10 cm od siebie. Najbardziej pożądane stanowisko to takie dobrze nasłonecznione, z podłożem żyznym, przepuszczalnym i niezbyt wilgotnym. Roślina w okresie spoczynku lubi mieć sucho. Ze względu na to, iż nie jest tak do końca mrozoodporna należy cebule pozostałe w podłożu przykryć warstwą ściółki. Mogą to być liście, kompost lub gałęzie iglaków. Co 3-4 lata powinno się sternbergię przesadzać jednocześnie rozmnażając z cebulek przybyszowych.
Można nią obsadzać brzegi rabat, trawników czy ścieżek. Ale idealnym dla niej miejscem są skalniaki. Sprawdza się również uprawiana w pojemnikach.
Fot. główna: Dimìtar Nàydenov, CC BY-SA 4.0, commons.wikimedia.org
