1 miesiąc temu
Kwiat połączenie delikatności życia pyłku oraz ukorzenienie w prochach ziemi. Odbierany jako cisza, otoczony płatkami, staje się kobiecym łonem, naczyniem.
Dywan, współczesna obfitość kwitnącego rajskiego ogrodu, wycisza kroki – obecność w sferze sacrum. Jego tworzenie to symboliczna uprawa niosąca spokój, ale też podróż w przestrzeń, zdolność do przekroczenia własnej świadomości.
Wzór w postaci labiryntu, stanowi pretekst do przejścia ze strefy widzialnej do dotychczas niedostępnej. Nieczytelna obecność w jego wnętrzu, staje się z zewnątrz najwyższą harmonią. Wzrost lub zanik, ujawnianie lub ukrywanie, wielokrotny powrót do tego samego punktu ale na innym poziomie, pozwala na zbudowanie szerszego wglądu w formę, aż do jej pustego wnętrza.
Wiecznotrwałość użytych materiałów, jednocześnie utrwala ale i dekonstruuje sacrum, które staje się pozbawione organicznej energii nietrwałości i przemijania. Przenosi tym samym performatywny aspekt na sam proces tworzenia. Poświęcane dotychczas tysiącami kwiaty, których śmierć staje się ofiarą dla sacrum, zostają stworzone z materiału, pragnienia stawania się, który nietrwałą czyni samą śmierć.
Śmierć kwiatu, instalacja – labirynt w postaci kwietnego dywanu wykonanego ze sztucznych roślin, pozyskanych z odpadków cmentarnych, 9m x 9m
