Historia sięgająca XVIII wieku
Jak pisze Korso Sanockie, budowę zespołu klasztornego rozpoczęto w 1700 roku z inicjatywy biskupa przemyskiego Jana Kazimierza Lubieńskiego. Kompleks składał się z kościoła pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny oraz budynków klasztornych. Karmelici bosi prowadzili tu działalność religijną i duszpasterską, a klasztor gwałtownie stał się ważnym ośrodkiem życia duchowego w regionie.
Tragiczne losy i pożar
W swojej historii klasztor doświadczył wielu dramatycznych wydarzeń. W 1772 roku, podczas walk z konfederatami barskimi, został poważnie zniszczony. Ostateczny kres działalności zakonników nastąpił w 1822 roku, kiedy pożar strawił zabudowania, a konwent został rozwiązany. Od tego czasu obiekt pozostaje w ruinie, jednak zachowane fragmenty murów i monumentalna fasada kościoła wciąż robią ogromne wrażenie.
Klimat i wyjątkowe położenie
Ruiny w Zagórzu są usytuowane na wzgórzu, skąd rozpościera się szeroka panorama doliny Osławy i okolicznych miejscowości. To miejsce, w którym historia przeplata się z naturalnym pięknem krajobrazu – kamienne mury i resztki architektonicznych detali kontrastują z zielenią drzew i błękitem nieba. Spacerując pomiędzy zachowanymi murami, można niemal poczuć atmosferę dawnych czasów.
Atrakcja turystyczna z potencjałem
Dziś ruiny klasztoru stanowią jeden z symboli Zagórza i są chętnie odwiedzane przez turystów. W ostatnich latach władze lokalne i organizacje społeczne podejmowały działania mające na celu zabezpieczenie i częściową rewitalizację obiektu, tak aby mógł on służyć kolejnym pokoleniom jako świadectwo przeszłości i atrakcja krajoznawcza.
