Róża pustyni – uprawa i pielęgnacja

Róża pustyni vel adenium arabskie (Adenium obesum), zwana również czasami adenium opasłym jest sukulentem, który dzięki swojej budowie jest zdolny do magazynowania wody. Pochodzi z Półwyspu Arabskiego oraz Afryki. Należy do rodziny toinowatych.

W swoim naturalnym środowisku przybiera formę krzewiastą, dorastając choćby do 3 metrów wysokości, rosnąc w doniczce osiągnie co najwyżej 60 cm. Często uprawiana jest w formie bonsai i wówczas osiąga jeszcze mniejsze rozmiary.

Adenium arabskie ma charakterystyczny pień, który jest gruby u podstawy i zwęża się ku górze. Liście są łopatkowate i spiralnie ułożone na pędach. Ale prawdziwą ozdobą róży są jej kwiaty, które rozkwitają już wiosną a kończą kwitnienie jesienią. Kwiaty są pojedyncze, duże i mają trąbkową budowę o 4-5 cm długości. Na łodygach rosną w kępkach tworząc grona. Mogą być białe, różowe, fioletowe lub czerwone.

Jest to roślina trująca – wydziela mleczny sok. Jest śmiertelnie niebezpieczna zarówno dla dzieci jak i zwierząt!

Uprawa róży pustyni

Róża pustyni lubi jasne stanowiska i słońce, ale już takie zachodzące. Wystawiona bezpośrednio na słoneczne promienie może zostać poparzona.

Podłoże w doniczce powinno być dedykowane sukulentom i konieczna jest dość gruba warstwa drenażowa (żwir, keramzyt lub kamyczki). Tylko w trakcie kwitnienia wymaga systematycznego, ale oszczędnego podlewania. Gdy wody będzie zbyt dużo, od razu zaczną jej gnić korzenie. Róży należy raz w okresie zapewnić okres odpoczynku, czyli postawić w chłodniejszym i ciemniejszym pomieszczeniu.

Różę pustyni przesadza się co kilka lat do kilka większej donicy. Zawsze powinna być dość płaska, ale za to szeroka, gdyż tego wymaga system korzeniowy rośliny, który nie sięga głęboko, ale jest rozłożysty. Przesadzając adenium trzeba mieć założone rękawiczki. Zaleca się podcinanie wiosną pędów, co pobudzi zarówno rozkrzewianie jak i kwitnienie róży arabskiej.

Fot. główna: Milton, CC BY-SA 4.0, commons.wikimedia.org