Rojnik górski – uprawa i pielęgnacja

Rojnik górski (Sempervivum montanum) jest to bylina z rodziny gruboszowatych. W Polsce rośnie w Tatrach, w Bieszczadach oraz na terenie Babiogórskiego Parku Narodowego. Podlega ścisłej ochronie.

Liście rojnika są podłużne o jajowatym kształcie, krótko owłosione, z gruczołami. Ich końce są zaostrzone. Roślina z mięsistych liści tworzy różyczki, ściśle je obok siebie układając. Same różyczki również blisko ze sobą sąsiadują. W lipcu, z tych starszych wystarają grube łodygi dorastające do 10-20 cm, które gęsto porastają liście a na ich końcach zakwitają kwiaty. Rojnik kwitnie w lipcu i sierpniu. Kwiatów pojawia się kilka do kilkunastu. Płatki korony są szeroko rozwarte, ciemnoróżowe, są spiczaste i zdobią je liczne słupki i żółte pręciki. Oprócz nich roślina wypuszcza wiele rozłogów, które na końcach mają kolejne różyczki liści. Po zetknięciu z podłożem zapuszczają korzenie i w ten sposób roślina się rozmnaża. Korzenie rojnika górskiego są słabo rozgałęzione i króciutkie. Gdy dojrzeją owoce, różyczka liściowa zaczyna zamierać.

Uprawa rojnika górskiego

Rojnik górski jest rośliną niezwykle odporną i wytrzymałą. Dzięki temu, iż w liściach gromadzi spore zapasy wody bez problemu może przetrwać choćby długie okresy bez deszczu. Jej naturalne środowisko to skały i piaszczysto-trawiaste zbocza, najlepiej dobrze nasłonecznione, gdyż jest to roślina światłolubna. Lubi podłoża piaszczyste, suche i luźne, ale bogate w wartości odżywcze.

Rojnik górski jest mrozoodporny. Rzadko również atakują go choroby.

Fot, główna: H. Zell, CC BY-SA 3.0, commons.wikimedia.org