1 godzina temu
Lasza noc otulała gęstym mrokiem las, gdzie pod prastarym dębem siedział starzec. Jego oddech był ciężki, dłonie drżały z zimna, a oczy wypełniała rozpacz. Własne dzieci przyprowadziły go tu i porzuciły jak niepotrzebny śmieć.
Od lat czekali na jego śmierć. Spadek duży dom, ziemia i pieniądze miał należeć do nich. ale starzec wciąż żył. Postanowili więc przyspieszyć koniec: zostawili go w samotnym lesie, bez jedzenia i wody, licząc, iż dzikie bestie wykonają za nich brudną robotę, a policja uzna to za nieszczęśliwy wypadek.
Biedny staruszek, oparty o pień, wzdrygał się przy każdym szmerze. W oddali wył wiatr, ale między jego jękami słychać było coś jeszcze wilcze wycie. Wiedział, iż koniec jest bliski.
Boże czy naprawdę tak to się skończy? szepnął, składając dłonie w modlitwie.
Wtedy gałąź zatrzeszczała. Potem kolejna. Kroki zbliżały się. Starzec próbował wstać, ale ciało go nie słuchało. Wpatrywał się w ciemność, aż nagle zza krzaków wynurzył się wilk.
Zwierzę szło powoli ścieżką. Jego sierść lśniła w blasku księżyca, a oczy żarzyły się jak dwa węgle. Odsłonił kły i podszedł bliżej.
To koniec pomyślał starzec.
Zamknął oczy i zaczął głośno się modlić, czekając na ból ostrych zębów. ale stało się coś, czego nigdy by nie przypuszczał.
Wilk nie zaatakował. Zbliżył się, stanął tuż przy nim po czym pochylił łeb i cicho zawył, jakby przemawiał.
Mężczyzna, nie rozumiejąc, wyciągnął dłoń i ku jego zdumieniu zwierzę nie odskoczyło. Wręcz przeciwnie, pozwoliło dotknąć swej gęstej sierści.
Wtedy starzec przypomniał sobie. Dawno temu, gdy jeszcze miał siły, znalazł w lesie młodego wilka uwięzionego w pułapce kłusowników.
Bez strachu, ryzykując życie, otworzył śmiercionośne żelazo i uwolnił go. Wilk uciekł bez oglądania się za siebie ale najwyraźniej nigdy nie zapomniał.
Teraz ten samotny drapieżnik schylił się przed nim jak przed wybawcą. Wilk przysiadł jeszcze niżej, dając jasny znak: wsiadaj.
Z trudem, niemal bez sił, starzec objął szyję zwierzęcia. Wilk podniósł się i niósł go przez mroczny las. Staruszek słyszał łamane gałęzie pod łapami wilka, widział cienie innych stworzeń krążące wokół, ale żadne nie śmiało się zbliżyć.
Po kilku kilometrach ukazało się światło wioska. Ludzie, usłyszawszy szczekanie, wybiegli i ujrzeli coś nieprawdopodobnego: ogromny wilk delikatnie kładł przed bramą starca słabego, ale żywego.
Gdy starzec znalazł się pod dachem, otoczony dobrymi ludźmi, wybuchnął płaczem. Nie ze strachu, ale zrozumienia, iż bestia okazała się bardziej ludzka niż jego własne dzieci.
