7 godzin temu
W głębi mrocznego lasu, gdzie cienie splatały się z nocą, pod rozłożystym dębem siedział starzec. Jego oddech był ciężki, dłonie drżały z zimna, a w oczach malowała się rozpacz. Własne dzieci przywiozły go tu i porzuciły jak niepotrzebny śmieć.
Od lat wyczekiwali jego śmierci. Spadek duży dom, ziemia i oszczędności miał przypaść im w udziale. ale starzec nie umierał. Postanowili więc przyspieszyć koniec: pozostawili go w samotności, bez jedzenia i wody, licząc, iż dzikie zwierzęta dopełnią dzieła, a policja uzna to za nieszczęśliwy wypadek.
Biedny staruszek, oparty o pień drzewa, wzdrygał się przy każdym szmerze. Wiatr wył w oddali, ale w jego jęku słychać było coś jeszcze wilcze wycie. Wiedział, iż koniec jest bliski.
Boże czy naprawdę tak to się skończy? szepnął, splatając dłonie w modlitwie.
Wtem złamała się gałąź. Potem kolejna. Kroki zbliżały się. Starzec próbował wstać, ale ciało nie słuchało. Wpatrywał się w ciemność, aż nagle z zarośli wyszedł wilk.
Zwierzę powoli wkroczyło na ścieżkę. Jego sierść lśniła w blasku księżyca, a oczy płonęły jak żar. Odsłonił kły i podszedł bliżej.
«To koniec» pomyślał starzec.
Zamknął oczy i zaczął głośno się modlić, czekając na ból ostrych zębów. ale stało się coś, czego nigdy by nie przewidział.
Wilk nie zaatakował. Zbliżył się, stanął przy nim i pochylił łeb, wydając ciche wycie, jakby przemawiał.
Mężczyzna, nie rozumiejąc, wyciągnął dłoń. Ku jego zdumieniu zwierzę nie odskoczyło. Wręcz przeciwnie pozwoliło się dotknąć.
Wtedy starzec przypomniał sobie. Dawno temu, gdy jeszcze miał siły, znalazł w lesie młodego wilka uwięzionego w sidłach kłusowników. Bez strachu, ryzykując życie, uwolnił go z pułapki. Zwierzę uciekło bez oglądania się za siebie ale widocznie nie zapomniało.
Teraz ten samotny drapieżnik schylił się przed nim jak przed wybawcą. Wilk przysiadł jeszcze niżej, dając jasny znak: wsiadaj.
Z trudem, niemal bez sił, starzec chwycił się jego szyi. Zwierzę uniosło się i poniosło go przez ciemny las. Staruszek słyszał trzask gałęzi pod łapami wilka, widział cienie innych zwierząt, ale żadne nie śmiało się zbliżyć.
Po kilku kilometrach pojawiło się światło wieś. Ludzie, usłyszawszy szelest, wybiegli i ujrzeli coś niewiarygodnego: ogromny wilk ostrożnie kładł przed nimi starca, słabego, ale żywego.
Gdy starzec znalazł się pod dachem, otoczony życzliwymi ludźmi, wybuchnął płaczem. Nie ze strachu, ale zrozumienia, iż bestia okazała się bardziej ludzka niż jego własne dzieci.
