5 godzin temu
Mały gabinet weterynaryjny zdawał się kurczyć z każdym oddechem, jakby ściany czuły ciężar tej chwieli. Niskie sufity przygniatały, a pod nimi, niczym duchowy hymn, brzęczały fluorescencyjne lampy ich zimne światło padało na wszystko wokół, malując rzeczywistość odcieniami bólu i pożegnania. Powietrze było gęste, naładowane emocjami zbyt ciężkimi, by je wyrazić słowami. W tym pomieszczeniu, gdzie każdy dźwięk wydawał się świętokradztwem, panowała cisza głęboka, niemal sakralna, jak pauza przed ostatnim tchnieniem.
Na metalowym stole, przykrytym starą kratkowaną kołdrą, leżał Burek niegdyś potężny, dumny owczarek podhalański, pies, którego łapy pamiętały bezkresne śnieżne równiny, a uszy słyszały szum wiosennych lasów i szemranie strumyka budzącego się po długiej zimie. Pamiętał ciepło ognisk, zapach deszczu na futrze i dłoń, która zawsze znajdowała jego kark, jakby mówiąc: Jestem przy tobie. Teraz jednak jego ciało było wątłe, sierść matowa i przerzedzona, jakby sama natura poddała się chorobie. Oddech miał chrapliwy i nierówny, każdy wdech walką z niewidzialnym wrogiem, każdy wydech szeptem pożegnania.
Obok niego, zgarbiony, siedział Krzysztof Nowak człowiek, który wychował go od szczeniaka. Jego ramiona opadały, plecy uginały się pod ciężarem żalu, który zdawał się go przytłaczać jeszcze przed nadejściem śmierci. Jego dłoń drżąca, ale delikatna powoli gładziła Burka po uszach, jakby próbowała zapamiętać każdy ich kształt, każdy kosmyk sierści. Łzy, gorące i ciężkie, zbierały się w jego oczach. Nie spływały, ale trzymały się rzęs, bojąc się naruszyć kruche piękno tej chwili. W jego spojrzeniu krył się cały wszechświat bólu, miłości, wdzięczności i nieznoszonego żalu.
Byłeś moim światłem, Burku szepnął ledwo słyszalnie, jakby bał się obudzić śmierć. Nauczyłeś mnie wierności. Stałeś przy mnie, gdy upadałem. Liżałeś moje łzy, gdy już nie miałem siły płakać. Wybacz mi iż nie uchroniłem cię. Wybacz, iż tak to się kończy
A wtedy, jakby w odpowiedzi, Burek słaby, wyczerpany, ale wciąż pełen miłości otworzył oczy. Były zamglone, jakby zasnute czymś pomiędzy życiem a tym, co po nim. Ale wciąż było w nich rozpoznanie. Wciąż tliła się iskra. Zebrał resztki sił, uniósł łeb i wtulił pysk w dłoń Krzysztofa. Ten prosty gest rozdarł mu serce. To nie był zwykły dotyk to był krzyk duszy: Jeszcze jestem. Pamiętam cię. Kocham cię.
Krzysztof pochylił czoło, dotykając głowy psa, zamknął oczy, i w tej chwili świat zniknął. Nie było gabinetu, choroby, strachu. Byli tylko oni dwa serca bijące w jednym rytmie, dwa istnienia połączone więzią, której nie zerwie ani czas, ani śmierć. Lata wspólnego życia: jesienne spacery w deszczu, zimowe noce w namiocie, letnie wieczory przy ognisku, gdy Burek pilnował snu pana u swoich stóp. Wszystko to przemknęło przed jego oczami jak film ostatni dar pamięci.
W kącie sali stali weterynarz i pielęgniarka milczący świadkowie. Widzieli to już wiele razy. Ale serce nigdy nie uczy się odporności. Pielęgniarka, młoda kobieta o dobrych oczach, odwróciła się, by ukryć łzy. Ocierała je grzbietem dłoni, ale to było daremne. Nikt nie pozostanie obojętny, gdy miłość walczy z końcem.
I wtedy cud. Burek zadrżał cały, jakby zbierał resztki życia. Powoli, z nadludzkim wysiłkiem, uniósł przednie łapy. Drżące, ale z zadziwiającą siłą, objął nimi szyję Krzysztofa. To nie był gest. To był ostatni dar. Przebaczenie, wdzięczność, miłość wszystko w jednym ruchu. Jakby mówił: Dziękuję, iż byłeś moim człowiekiem. Dziękuję, iż pokazałeś mi, czym jest dom.
Kocham cię wyszeptał Krzysztof, powstrzymując łkanie. Kocham cię, mój dzielny chłopcze Zawsze będę
Wiedział, iż ten dzień nadejdzie. Przygotowywał się czytał, płakał, modlił się. Ale nic nie mogło go przygotować na to, jak to jest stracić część własnej duszy.
Burek oddychał ciężko, jego klatka piersiowa unosiła się nierówno, ale łapy nie puszczały. Nie chciał odejść.
Weterynarz, młoda kobieta o stanowczym spojrzeniu i drżących dłoniach, podeszła bliżej. W dłoni błyszczała strzykawka cienka, zimna jak lód. Przezroczysty płyn wydawał się nieszkodliwy, ale niósł ze sobą koniec.
Kiedy będzie pan gotowy szepnęła cicho, jakby bała się przerwać tę kruchą więź.
Krzysztof podniósł wzrok na Burka. Jego głos drżał, ale każdy dźwięk przepojony był miłością taką, która zdarza się tylko raz w życiu.
Możesz już odpocząć, mój bohaterze Byłeś dzielny. Byłeś najlepszy. Puszczam cię z miłością.
Burek westchnął głęboko. Ogon poruszył się lekko na kocu. Weterynarz uniosła rękę, by wstrzyknąć lek
lecz nagle zastygła. Zmarszczyła brwi, pochyliła się, przyłożyła stetoskop do jego klatki piersiowej i sama wstrzymała oddech.
Cisza. choćby brzęczące lampy zdawały się milknąć.
Odsunęła się, upuściła strzykawkę na tacę i odwróciła się do pielęgniarki.
Termometr! Szybko! I jego karta natychmiast!
Ale pani mówiła iż umiera wyjąkał Krzysztof, nie rozumiejąc.
Tak myślałam odparła, nie odrywając wzroku od Burka. Ale to nie jest niewydolność serca. To nie zapaść narządów. To to może być ciężka infekcja. Posocznica. Temperatura blisko czterdziestu! On nie umiera on walczy!
Chwyciła jego łapę, sprawdziła dziąsła, po czym wyprostowała się gwałtownie.
Kroplówka! Antybiotyki o szerokim spektrum! Natychmiast! Nie czekamy na wyniki!
On on może przeżyć? Krzysztof zaci
