3 tygodni temu
W małym gabinecie weterynaryjnym ściany zdawały się kurczyć z każdym oddechem, jakby i one czuły ciężar tej chwili. Niskie sufity przygniatały, a pod nimi, niczym duchowy hymn, brzęczały fluorescencyjne lampy ich zimne, równomierne światło spływało na wszystko wokół, malując rzeczywistość w odcieniach bólu i pożegnania. Powietrze było gęste, naładowane emocjami zbyt ciężkimi, by je wyrazić słowami. W tej sali, gdzie każdy dźwięk wydawał się świętokradztwem, panowała cisza głęboka, niemal sakralna, jak przerwa przed ostatnim tchem.
Na metalowym stole, przykrytym starą kratkową derką, leżał Burek niegdyś potężny, dumny owczarek podhalański, pies, którego łapy pamiętały bezkresne śnieżne równiny, a uszy słyszały szum wiosennych lasów i szemranie strumyka budzącego się po długiej zimie. Pamiętał ciepło ognisk, zapach deszczu na futrze i dłoń, która zawsze znajdowała jego kark, jakby mówiąc: Jestem tu z tobą. Ale teraz jego ciało było wątłe, sierść matowa i przerzedzona, jakby sama natura poddała się chorobie. Oddychał chrapliwie i nierówno, każdy wdech walką z niewidzialnym wrogiem, każdy wydech cichym szeptem pożegnania.
Obok niego, zgarbiony, siedział Krzysztof Nowak człowiek, który wychował go od szczenięcia. Jego ramiona opadały, plecy pochylały się, jakby smutek osiadł na nim jeszcze przed przyjściem śmierci. Jego dłoń drżąca, ale delikatna powoli głaskała Burka po uszach, jakby próbując zapamiętać każdą linię, każdy zakręt, każdy kosmyk sierści. Łzy napływały mu do oczu, gorące i ciężkie. Nie spływały, ale trzymały się rzęs, bojąc się roztrzaskać kruche spokojnie tej chwili. W jego spojrzeniu krył się cały wszechświat bólu, miłości, wdzięczności i nieznoszącego się żalu.
Byłeś moim światłem, Burek wyszeptał, ledwo słyszalnie, jakby bał się obudzić samą śmierć. Nauczyłeś mnie wierności. Stałeś przy mnie, gdy upadłem. Lizałeś moje łzy, gdy już nie mogłem płakać. Wybacz mi iż nie uchroniłem cię. Wybacz, iż tak to się kończy
I wtedy, jakby w odpowiedzi, Burek słaby, wyczerpany, ale wciąż pełen miłości otworzył oczy. Były zamglone, jakby zasnute czymś pomiędzy życiem a tym, co po nim. Ale wciąż było w nich rozpoznanie. Wciąż tliła się iskra. Zebrał resztki sił, uniósł łeb i wtulił pysk w dłoń Krzysztofa. Ten prosty gest rozerwał człowiekowi serce. To nie był tylko dotyk to był krzyk duszy: Jeszcze tu jestem. Pamiętam cię. Kocham cię.
Krzysztof pochylił czoło do głowy psa, zamknął oczy, i w tej chwili świat zniknął. Nie było gabinetu, nie było choroby, nie było strachu. Byli tylko oni dwa serca bijące w jednym rytmie, dwie istoty związane więzami, których nie mógł zerwać czas ani śmierć. Lata spędzone razem: długie jesienne spacery w deszczu, zimowe noce w namiotach, letnie wieczory przy ognisku, z Burkiem strzegącym snu pana u swych stóp. Wszystko to przemknęło przed jego oczami jak film ostatni dar pamięci.
W kącie sali stali weterynarz i pielęgniarka milczący świadkowie. Widzieli to niezliczoną ilość razy. Ale serce nigdy nie uczy się odporności. Pielęgniarka, młoda kobieta o łagodnych oczach, odwróciła się, by ukryć łzy. Otarła je wierzchem dłoni, ale to nie pomogło. Nikt nie może pozostać obojętny, gdy miłość walczy z końcem.
I wtedy cud. Burek zadrżał cały, jakby zbierał resztki życia. Powoli, z nadludzkim wysiłkiem, uniósł przednie łapy. Drżąc, ale z zadziwiającą siłą, objął nimi szyję Krzysztofa. To nie był tylko gest. To był ostatni dar. Przebaczenie, wdzięczność, miłość wszystko w jednym ruchu. Jakby mówił: Dziękuję, iż byłeś moim człowiekiem. Dziękuję, iż pokazałeś mi, czym jest dom.
Kocham cię Krzysztof wyszeptał, powstrzymując łkanie. Kocham cię, mój dzielny chłopcze Zawsze będę
Wiedział, iż ten dzień nadejdzie. Przygotowywał się czytał, płakał, modlił się. Ale nic nie mogło go przygotować na to, na ból utraty części własnej duszy.
Burek ciężko oddychał, jego klatka piersiowa unosiła się gwałtownie, ale łapy nie puszczały. Nie chciał odejść.
Weterynarz, młoda kobieta o twardym spojrzeniu i drżących dłoniach, podeszła bliżej. W jej dłoni błysnęła strzykawka cienka, zimna jak lód. Przezroczysty płyn w środku wydawał się nieszkodliwy, ale niósł ze sobą koniec.
Kiedy będzie pan gotowy szepnęła cicho, jakby bała się zniszczyć tę kruchą więź.
Krzysztof podniósł wzrok na Burka. Jego głos drżał, ale każdy dźwięk przepełniała miłość taka, która zdarza się raz w życiu.
Możesz już odpocząć, mój bohaterze Byłeś dzielny. Byłeś najlepszy. Puszczam cię z miłością.
Burek westchnął głęboko. Ogon poruszył się lekko na derce. Weterynarz uniosła rękę, by wstrzyknąć lek
lecz nagle zastygła. Zmarszczyła brwi, pochyliła się, przyłożyła stetoskop do jego klatki piersiowej i sama wstrzymała oddech.
Cisza. choćby brzęczenie lamp zdawało się zanikać.
Odsunęła się, upuściła strzykawkę na tacę i zwróciła się do pielęgniarki.
Termometr! Szybko! I jego karta teraz!
Ale pani mówiła iż umiera wyjąkał Krzysztof, nie rozumiejąc.
Tak myślałam odparła, nie odrywając wzroku od Burka. Ale to nie jest niewydolność serca. To nie są odchodzące organy. To to może być ciężka infekcja. Posocznica. Ma prawie czterdzieści gorączki! On nie umiera on walczy!
Chwyciła jego łapę, sprawdziła dziąsła, po czym wyprostowała się gwałtownie:
Kroplówka! Antybiotyk o szerokim spektrum
