On podarował córce z problemami psa z schroniska i wyjechał… Po powrocie wcześniej zastał COŚ NIEPOWTARZALNEGO! Łzy napływają do oczu każdego, kto pozna prawdę…

Dał umierającej córce psa ze schroniska i wyjechał Wrócił wcześniej i zastał NIEWYOBRAŻALNE! Łzy napływają każdemu, kto pozna prawdę
Tato ledwo dosłyszalnie szepnęła Liza, z trudem odwracając głowę, jakby choćby ten drobny ruch wymagał od niej ogromnego wysiłku.
Leżała w szpitalnej sali już cztery długie miesiące. Choroba, jak ciężki cień, wpełzała po jej ciele, wysysając z niego życie dzień po dni, pozostawiając tylko wątły zarys dziewczynki, która kiedyś biegała po pokojach, śmiała się, budowała zamki z poduszek i wierzyła w cuda.
Przełknąłem ślinę, czując, jak coś niewidzialnego zaciska mi się w środku. Wydawało mi się, iż w chwili, gdy poprosiła o psa, jej twarz nieco się rozjaśniła jakby zapłonęła w niej iskra nadziei.
Oczywiście, słoneczko szepnąłem, starając się brzmieć pewnie. Jakiego tylko zechcesz.
Następnego dnia, bez wahania, pojechałem do schroniska. W wielkiej hali, gdzie w klatkach siedziały dziesiątki psów, moje serce nagle zamarło, zatrzymując się na jednym. Była chuda, czarno-biała, z oczami, w których odbijała się cała galaktyka mądrymi, głębokimi, smutnymi i jednocześnie dobrymi.
Nazywa się Luna powiedziała kobieta ze schroniska. Jest bardzo łagodna. Zwłaszcza wobec dzieci.
Bierzemy ją skinąłem głową, patrząc na psa. Moja córka potrzebuje właśnie takiej.
Kiedy przywiozłem Lunę do domu i ostrożnie wprowadziłem ją do pokoju Lizy, stał się cud. Córka po raz pierwszy od tygodni się uśmiechnęła. Prawdziwie ciepłym, żywym uśmiechem. Przytuliła psa, wtuliła się w jego sierść jak w żywą pociechę i szepnęła:
Ona czuje, iż jest mi źle Tato, dziękuję
Ale życie, jak zawsze, nie pozwoliło nam cieszyć się tym długo. Parę dni później musiałem pilnie wyjechać w delegację. Nie dało się tego odłożyć wszystko było związane z pracą, z naszą przyszłością. Na ten czas zostawiłem Lizę z macochą, moją drugą żoną, która obiecała się nią zająć.
Nie martw się, damy radę powiedziała spokojnie.
Wyjechałem z ciężkim sercem, ale wierzyłem, iż wszystko będzie dobrze. Że Luna będzie przy niej. Że Liza nie zostanie sama.
Ale delegacja skończyła się dwa dni wcześniej. Wieczorem wróciłem do domu i usłyszałem ciszę. Ani śmiechu Lizy, ani lekkich kroków po podłodze, ani łap Luny, które zawsze cicho stukały, gdy biegła na powitanie.
Serce ścisnęło mi się. Przeczucie uderzyło jak piorun.
Wpadłem do pokoju córki pusty. Tylko miska na podłodze i ślady łap prowadzące do drzwi.
W kuchni żona. Siedziała, piła herbatę. Chłodna jak lód.
Gdzie Liza?! Gdzie pies?! wyrwało mi się.
Oddałam tę śmierdzącą kundelkę! prychnęła. A Liza jest w szpitalu. Miała gorączkę, a ty z tymi bubrowcami
Nie słuchałem dalej.
Godzinę później byłem w szpitalu. Liza leżała, blada, cała we łzach.
Tato, ona odeszła wołałam ją ale jej nie było Dlaczego?
Znajdę ją, słoneczko szepnąłem, ściskając jej dłoń. Obiecuję.
Trzy dni i dwie noce nie spałem. Przetrząsałem miasto, dzwoniłem w każdy schron, do każdej lecznicy, rozwieszałem ogłoszenia, prosiłem o pomoc obcych ludzi. Byłem gotów na wszystko.
Czwartego dnia znalazłem Lunę. Siedziała w kącie kojca, przytulona do ściany, skomląc, jakby wiedziała, iż czeka na ratunek. Gdy otworzyłem klatkę, rzuciła się na mnie z taką siłą, jakby obudziła się w niej cała miłość, cały strach, cała nadzieja i teraz wiedziała: znów jesteśmy razem.
Wróciłem z nią do szpitala i wniósłem Lunę prosto na salę Lizy. Po raz pierwszy od wielu miesięcy zobaczyłem w jej oczach blask prawdziwy, żywy.
Odnalazłeś ją to znaczy, iż i ja wrócę, tak? do domu?
Minęły dwa miesiące. I stał się cud: Liza zaczęła zdrowieć. Powoli, ale konsekwentnie. Jej twarz znów nabrała kolorów, ruchy stały się pewniejsze, głos głośniejszy. A macocha? Rozstaliśmy się. Okrucieństwo nie zasługuje ani na rodzinę, ani na przebaczenie.
Teraz my ja, Liza i Luna mamy nowe życie. Prawdziwe. Pełne miłości, wierności i światła.
Po wyjściu ze szpitala Liza prawie nie odstępowała Luny. Spały razem, jadły razem, choćby telewizor oglądały we dwójkę. Luna jakby wyczuwała każdą zmianę w stanie Lizy: gdy córce było źle, kładła łeb na jej piersi i skomlała. A gdy Liza się śmiała pies skakał po pokoju jak szczeniak.
Tato powiedziała raz Liza wtedy prawie odeszłam Ale ona ona mnie zatrzymała. Jakby szczekała na chorobę i odpędzała ją.
Skinąłem głową w milczeniu, mocniej ściskając jej dłoń.
Tymczasem była żona zaczęła dzwonić. Najpierw z pretensjami:
Zniszczyłeś rodzinę przez psa!
Potem z błaganiem:
Nie myślałam, iż to takie poważne. Po prostu nie chciałam brudu w domu Wróć.
Ale nie odpowiedziałem. To nie ja zniszczyłem ona. Tamtego wieczoru, gdy wybrała wygodę zamiast chorego dziecka.
Pół roku później Liza już spacerowała po parku. W ręku miała smycz, obok szczęśliwą Lunę. Szedłem trochę z tyłu, by nie przeszkadzać. Nagle odwróciła się:
Tato, możemy podejść do tych dzieci? Niech poznają Lunę! Ona jest wyjątkowa!
Skinąłem głową, ściskając serce z radości. Moje słoneczko znów się śmiało.
Minął rok. Razem przeprowadziliśmy się nad morze bliżej słońca, czystego powietrza. Zacząłem pracę zdalną. Liza wróciła do szkoły, a Luna została oficjalnym psem-terapeutą czasem przyjmowalismy zaproszenia do szpitali dla innych dzieci.
Pewnego dnia usłyszałem, jak Liza szepce do Luny:
Wiesz, co? Tato jest moim bohaterem, a ty moim cudem. Razem ocaliliście mnie.
Odwróciłem się, by nie zobaczyła moich łez.
CzasemLiza dorosła, założyła schronisko dla psów, a każdego wieczoru patrzyła w gwiazdy, wiedząc, iż gdzieś tam Luna wciąż biega po niebie, czuwając nad nią.