U krukowatych aberracje widuję często, u wróblowych nieomal wcale. Choć chętnie się przyglądam wszystkim osobnikom, w nadziei spotkania ciekawej szaty. Dla mnie stwierdzenie nietypowego upierzenia jest swego rodzaju substytutem, na czas gdy brakuje ciekawych gatunków. Ot taka przyrodnicza ciekawostka, gdy w terenie kilka się dzieje.
Choć daleko zaawansowane zmiany potrafią zaskoczyć i same w sobie być niezwykle ciekawe. Do tego ich powód nie zawsze jest znany, a to otwiera pole do poszukiwania informacji oraz uzupełnienia wiedzy.
Do tej pory moim najbardziej spektakularny był szpak widoczny na ostatnim zdjęciu. Niestety to jedynie marny fotograficzny dokument białego osobnika w ogromnym stadzie koczującym w marcu w Dolinie Redy.
Natomiast dziś spotkałem kosa, który jest na wczesnym etapie postępującego siwienia, lub te nieliczne białe pióra to jedynie miejscowa zmiana, której obszar nie będzie się powiększał z wiekiem ptaka. Czyli taki niedokończony z ograniczoną mutacją.
