Mój syn prosił mnie o przeprowadzkę do domku letniskowego, ale odmówiłam.

W malowniczym miasteczku na południu Polski, gdzie stare kamienice wtapiają się w zieleń parkowych alei, moje życie wywróciło się do góry nogami przez prośbę syna, która złamała mi serce. Ja, Krystyna, zawsze starałam się dać mojemu młodszemu synowi, Krzysztofowi, wszystko, co najlepsze, ale jego niedawne żądanie postawiło mnie przed wyborem, który podzielił naszą rodzinę.

Sprzeciwiałam się, aby Krzysiek żenił się tak wcześnie. Nie dlatego, iż nie podobała mi się jego wybranka, Kinga – po prostu w wieku dwudziestu siedmiu lat dopiero zaczynał budować karierę. Dopiero co znalazł porządną pracę, a już z zapałem zapewniał, iż utrzyma rodzinę. Krzysiek nigdy nie umiał czekać – jego impulsywna natura zawsze brała górę. Pół roku temu ożenił się z Kingą, i wynajęli mieszkanie w centrum Wrocławia. Ale niedługo młodzi małżonkowie zderzyli się z surową rzeczywistością – czynsz pochłaniał więcej niż połowę ich dochodów.

Krzysiek i Kinga postanowili oszczędzać na własne mieszkanie. Marzyli, by uzbierać na wkład własny do kredytu – cel godny podziwu, ale trudny do osiągnięcia. Pewnego dnia syn przyszedł do mnie z poważną rozmową, od której krew ścięła mi się w żyłach.

— Mamo, z Kingą wymyśliliśmy, jak szybciej uzbierać na mieszkanie — zaczął, patrząc mi prosto w oczy. — Przeprowadź się, proszę, do naszego domku letniskowego. A my z Kingą na ten czas zamieszkamy w twoim mieszkaniu. Dzięki temu zaoszczędzimy na czynszu i szybciej zgromadzimy potrzebną sumę.

Zamarłam, nie wierząc własnym uszom. Domek letniskowy, o którym mówił, był maleńkim budynkiem na obrzeżach wsi, z minimalnymi wygodami. Krzysiek mówił dalej, jakby nie zauważając mojego osłupienia:

— Jest kanalizacja, woda, wszystko, co niezbędne. Mamo, pomyśl! Jak tylko uzbieramy na wkład, wrócisz do swojego mieszkania. To tylko tymczasowo!

Jego słowa brzmiały jak zdrada. Patrzyłam na syna, którego sama wychowywałam, odmawiając sobie wszystkiego, by jemu niczego nie brakowało, i nie mogłam uwierzyć, iż prosi mnie o poświęcenie własnego komfortu dla jego marzeń. Nie potrzebowałam wiele czasu, by podjąć decyzję, ale dałam sobie noc, by ochłonąć.

Znałam mojego syna. Gdyby on i Kinga wprowadzili się do mojego mieszkania, ich zapał do oszczędzania by zniknął. Po co się starać, skoro można żyć w gotowym lokum? Krzysiek to człowiek, który łatwo przyzwyczaja się do wygód. Wystarczy, iż wyjdzie ze strefy dyskomfortu, i przestanie rozwiązywać swoje problemy. Po prostu zostałby w moim mieszkaniu, a ja tkwiałabym w chłodnym domku letniskowym, z dala od miasta.

Poza tym nie byłam gotowa zrezygnować ze swojego życia. przez cały czas pracuję, a dojazd ze wsi do miasta zabierałby godziny. Domek letniskowy to nie miejsce do życia, a wypoczynku. Brakuje tam normalnego ogrzewania, a zimą trudno tam choćby dotrzeć. Dlaczego miałabym poświęcać swój komfort, by syn przestał walczyć o swój cel? To nie byłaby pomoc, ale niedźwiedzia przysługa.

Następnego dnia wezwałam Krzysztofa i Kingę, by postawić kropkę w tej sprawie. Mój głos drżał, ale byłam nieugięta.

— Nie przeprowadzę się do domku letniskowego — powiedziałam stanowczo. — To nie podlega dyskusji. Ale mogę wam pomóc finansowo, byście mogli wynajmować mieszkanie i przez cały czas oszczędzać.

Krzysiek zbladł. Jego oczy, zawsze tak ciepłe, teraz płonęły urazą. Kinga milczała, spuszczając wzrok.

— Myślisz tylko o sobie — rzucił syn. — Prosimy nie na zawsze, a ty choćby nie chcesz pomóc!

— Pomóc? — powtórzyłam, czując, jak łzy napływają mi do gardła. — Całe życie ci pomagałam, Krzysiu. A teraz chcesz, abym porzuciła swoje życie dla twoich planów? To nie fair.

Wyszli bez słowa. Od tamtej pory nasze relacje stały się zimne jak grudniowy wiatr. Krzysiek i Kinga przestali dzwonić, a gdy ja próbowałam się skontaktować, odpowiadali oschle, jakbym była obca. Moje serce pękało z bólu – straciłam więź z jedynym synem, którego tak kochałam. Ale wiedziałam, iż postąpiłam słusznie.

Nie mogłam pozwolić, by syn zatrzymał się w pół drogi do marzeń, przyzwyczajając się do łatwego życia w moim mieszkaniu. I nie byłam gotowa poświęcić siebie, by oszczędził mu trudów. Moje życie też ma wartość, i zasłużyłam na prawo do życia w swoim domu, wśród znajomych wygód. Krzysiek się obraził, ale wierzę, iż pewnego dnia zrozumie: mój odmowa to nie egoizm, ale lekcja samodzielności. A ja żyję z bólem w sercu, mając nadzieję, iż czas uleczy naszą rodzinę.

Czasem największym aktem miłości nie jest dawanie tego, czego ktoś chce, ale tego, czego naprawdę potrzebuje.