Maine coon

Zdjęcie: maine coon

Ogólna charakterystyka

👉 Rozmiar	długość: choćby do 120 cm; waga: kocur – 7-11 kg, kotka – 5-9 kg
⭐ Szata	futro: półdługie, gęste, tworzące kryzę maść: dopuszczalne wszystkie kolory, najczęściej tabby
🐱 Charakter	lojalny, towarzyski, cierpliwy, łagodny
️ Długość życia	14-18 lat

Kot rasy maine coon – opis

To zdecydowanie jeden z największych kotów domowych. Jego długość nierzadko przekracza 1 m – wraz z pokaźnym ogonem, który sam może mierzyć 35 cm. Zdarzają się i osobniki mierzące do 120 cm! Te rekordy dotyczą jednak głównie kocurów, które są znacznie większe od kotek. Kocur osiąga wagę 7–11 kg (a zdarzają się i cięższe, wcale nie otyłe), waga kotki to natomiast przeciętnie od 5 do 9 kg.

Maine coon jest imponującym, muskularnym kotem, ale pomimo swych rozmiarów nie sprawia wrażenia przysadzistego – jest bardzo elegancki. Jego sylwetkę optycznie powiększa bujna sierść, zwłaszcza na szyi i piersi. Jego tułów jest wydłużony, masywny, a klatka piersiowa szeroka.

Ozdobą tej rasy jest jego ogon – długi, szeroki u nasady i zwężający się ku końcowi, puszysty i zakończony charakterystycznym „piórem”.

Głowa tego kota ma kształt klina, jest szeroka i kanciasta, średniej wielkości. Kufa jest wyraźnie zaznaczona. Równie mocno zaznaczona broda tworzy linię pionową z nosem i górną wargą.

Uszy tej rasy są duże, szerokie u nasady i wysoko osadzone. Koniuszki delikatnie spiczaste i zakończone pędzelkami jak u rysia. Oczy kotów tej rasy są lekko owalne i nieco skośne, duże.

Jego okrywa włosowa jest gęsta i jedwabista, luźno opadająca, dobrze izolująca zwierzę przed chłodem i wilgocią. Futro może różnić się jednak długością w zależności od partii ciała. Najdłuższe włosy zdobią tylną stronę ud oraz szyję, a kocury mogą się ponadto pochwalić obfitą kryzą, tworzącą „lwią” grzywę. Najkrótsza sierść jest na głowie i łapach. Po bokach tułowia oraz na brzuchu znajdują się włosy średnio długie i długie.

Choć najbardziej charakterystycznym umaszczeniem tego kota jest tzw. umaszczenie dzikie, czyli brązowe pręgowane, może on występować w całej palecie odmian barwnych. Dopuszczalne są wszystkie rodzaje umaszczenia z wyjątkiem typu syjamskiego (colourpoint – czyli ciemne znaczenia w obrębie pyszczka, głowy, łap i ogona) oraz kolorów czekoladowego, liliowego, cynamonowego i płowego.

Oprócz kotów brązowych pręgowanych szczególnie imponująco prezentuje się maine coon rudy, natomiast do najciekawiej wyglądających odmian zaliczyć można maine coona srebrzystego pręgowanego oraz czarnego. Ta ostatnia odmiana jest trudna do wyhodowania – kot ten powinien być całkowicie czarny, bez pojedynczych białych włosów. Głęboką czerń niełatwo jest zresztą utrzymać – futro może brązowieć chociażby pod wpływem intensywnych promieni słonecznych. Maine coon niebieski natomiast prezentuje się lekko, niczym mgiełka – mimo swych gabarytów.

Maine coon – pochodzenie

Jak powstała ta rasa? Jej początki nie są, niestety, zbyt dobrze znane. To jeden z tych przypadków, gdzie do dyspozycji mamy więcej legend niż twardych danych i wiarygodnych przekazów.

Legenda o kotach Marii Antoniny

Do najbardziej znanych opowieści o pochodzeniu maine coona należy historia kotów francuskiej królowej Marii Antoniny. W czasie rewolucji francuskiej grupa osób wiernych Marii Antoninie podjęła próbę zorganizowania ucieczki królowej do Ameryki. Celem podróży było wybrzeże dzisiejszego stanu Maine. Załoga załadowała już na statek meble, elementy wyposażenia i rzeczy osobiste Marii, a także jej 6 kotów angorskich. Jednak zanim sama królowa weszła na statek, została schwytana przez rewolucjonistów i stracona. Załoga odpłynęła sama w kierunku Nowego Świata. A gdy angorskie koty opuściły statek na amerykańskiej ziemi, miały skrzyżować się z bytującymi tam kotami domowymi.

Potomkowie kotów Wikingów?

A jeżeli nie od angory, to skąd mogły wziąć się długie włosy tej rasy? Inne opowieści poszukują jego rodowodu wśród kotów należących do Wikingów. Ci na pokładach swych łodzi mieli koty o gęstym futrze, znane nam dzisiaj jako norweskie koty leśne. To koty duże, mocno zbudowane i przystosowane do niesprzyjających warunków atmosferycznych. Zgodnie z tymi opowieściami to koty norweskie zeszły na amerykański ląd po ekspedycjach Wikingów i dały początek nowej rasie kotów.

A może to… rysie?

Niektórzy szukają przodków tej dużej rasy wśród większych przedstawicieli kotowatych. Jego uszy zdobią pędzelki… A więc może ryś rudy, amerykański kuzyn naszego rysia jest jego przodkiem? Według tej wersji koty okrętowe przybywające do Ameryki wraz z europejskimi kolonizatorami skrzyżowały się właśnie z rysiami. Ale wówczas skąd wzięłaby się dorodna kita majkuna, zamiast króciutkiego ogonka rysia?

Albo szopy?

Niesamowite opowieści podają, iż korzeni maine coonów należy szukać u… szopa. Stąd zresztą nazwa rasy (ang. „racoon” – szop, czyli „szop z Maine”). Pokryty czarnymi pierścieniami ogon pręgowanej odmiany kota miałby być właśnie dziedzictwem po krzyżówce z tym zwierzęciem.

A jak jest naprawdę? Z pewnością rasa nie powstała w wyniku zwierzęcych „mezaliansów”, ale jest owocem krzyżowania się różnych kotów przywożonych do Ameryki przez Europejczyków w różnych okresach. Przez wieki koty, w tym i długowłose, były przywożone przez osadników i kupców. Te, które zeszły z pokładu u wybrzeży Nowej Anglii, musiały przystosować się do tutejszych ostrych zim. I tak prawdopodobnie spośród mniej odpornych osobników wyodrębnił się maine coon ze swym chroniącym przed mrozem i wilgocią futrem.

Co najmniej od II połowy XIX w. maine coony gościły na amerykańskich pokazach kotów rasowych, a następnie na pierwszej nowoczesnej wystawie na kontynencie amerykańskim, która odbyła się w nowojorskim Madison Square Garden w 1895 r. I to właśnie one zdobyły tytuł najpiękniejszego kota tej wystawy. Druga połowa XIX w. to zdecydowanie złoty czas tej rasy, gdy jej popularność sięgała szczytu.

W XX wieku serca Amerykanów podbiły jednak koty perskie, a maine coon – narodowa rasa – musiał poczekać jeszcze wiele lat na powrót do łask. Dopiero w latach 50. powstał współczesny standard rasy, a także klub poświęcony jej hodowli. W latach 80. XX w. pierwsze maine coony trafiły do Wielkiej Brytanii, a zaraz potem do Europy kontynentalnej. Do Polski pierwsi przedstawiciele tej rasy przyjechali w 1994 r. Dziś majkuny są jedną z popularniejszych ras w naszym kraju.

Maine coon – charakter i upodobania

Young woman playing at home with her Maine Coon cat on the couch.

Maine coony to koty o „psim” charakterze. Są lojalne, bardzo towarzyskie, dążące do kontaktu z człowiekiem. Są wspaniałymi towarzyszami rodzinny, dzięki swojej cierpliwości i łagodności nadadzą się jako koty dla dzieci. Są wesołe, otwarte, kochają zabawę. Niejeden z nich z chęcią aportuje zabawki, a także uczy się reagowania na komendy. Pamiętaj, iż kot ten ma silną potrzebę interakcji z człowiekiem. Może domagać się zabawy i spędzania czasu wspólnie.

Wiele maine coonów to koty, które lubią być w centrum uwagi. Lubią choćby wizyty gości i zwykle źle czują się, przebywając w samotności. To koty, którym trzeba poświęcić czas. Są bardzo inteligentne – chętnie się uczą, mogą wychodzić z opiekunem na spacer na smyczy (najlepiej jeżeli są przyzwyczajane do tego od małego).

Maine coon to „duży dzieciak”. Być może dlatego, iż jego kocie dzieciństwo jest bardzo długie. Osiąga dojrzałość płciową nieco później niż inne koty, a pełne rozmiary fizyczne może uzyskać choćby w wieku 3–4 lat (szczególnie kocury).

Rasa ta dobrze czuje się zarówno z innymi kotami, jak i z psami. To kot łagodny, więc zwykle pokojowo nastawiony do innych zwierząt. Nie oznacza to jednak, iż pozwala się łatwo podporządkować. o ile maine coon mieszka z psem, prawdopodobnie owinie go sobie wokół łapki. Również w kociej grupie majkun będzie dążył do szczytowego miejsca w domowej hierarchii. To zachowanie dość charakterystyczne dla tej rasy.

Maine coon nie należy do kotów krzykliwych, o donośnym głosie. Wydaje zwykle ciche, świergoczące miauki, które są dosyć charakterystyczne i przyjemne dla ucha.

Może być zarówno kotem całkowicie domowym, jak i wychodzącym na teren ogrodu czy woliery. jeżeli jednak przebywa wyłącznie w domu, zapewnij mu odpowiednią dawkę ruchu, zorganizuj miejsca do wspinania się i obserwacji (najlepiej rozbudowane drapaki – „kocie drzewa”) czy półki i kładki zawieszane na ścianie. Pamiętaj, iż muszą to być solidne konstrukcje, które udźwigną znaczny ciężar kota. Maine coon to kot, który waży swoje, nie zapominaj o tym!

Kot maine coon – pielęgnacja

three maine coon kittens play lying on a knitted sweater next to an open book in a cozy atmosphere

Maine coony nie mają specjalnych wymagań żywieniowych – poza tym, iż ich porcje będą większe niż w przypadku kotów innych, mniejszych ras. Zbilansowane posiłki, na które składają się wysokiej jakości karmy bądź mieszanki BARF, zaspokoją zapotrzebowanie kota na składniki odżywcze. Wczesną wiosną można podawać mu dodatkowe witaminy, w tym biotynę, a także olej rybi, które wpływają korzystnie na stan sierści. Pamiętaj jednak, żeby nie żywić kota w ten sposób przez cały rok!

Maine coon wymaga regularnego szczotkowania – co najmniej dwa razy w tygodniu, ale dobrze jest robić to jeszcze częściej, aby uniknąć zarówno połykania przez kota sierści, jak i tworzenia się sfilcowanych kołtunów. Nie warto czekać, aż sierść się splącze i czesanie będzie dla kota męczarnią. Szczotkowanie gładkiego, nieskołtunionego futerka może natomiast sprawić mu przyjemność, zwłaszcza jeżeli będzie przyzwyczajany do tych zabiegów od małego.

Do zestawu pielęgnacyjnego sierści maine coona należą: zgrzebło (szczotka „pudlówka”) z delikatnymi końcówkami, metalowy grzebień – dobry do rozczesywania sierści (najlepiej grzebień dwustronny, z gęstszymi i rzadszymi ząbkami), a także furminator, którego należy używać rzadziej niż zgrzebła – raz na tydzień to maksimum. Furminator znakomicie usuwa martwe włosy i jest niezastąpiony w okresie linienia. Uważaj jednak z wyczesywaniem sierści z ogona – nie chcesz w końcu pozbawić kota jego ozdobnej kity.

Maine coona można przyzwyczaić do kąpieli – część kotów wręcz bardzo lubi zabawy w wodzie. Nie jest to jednak konieczne, chyba iż kot uczestniczy w wystawach.

Maine coon – choroby

Niektóre z nich mogą mieć dziedziczną skłonność do kilku chorób. Nie oznacza to, iż twój kot zachoruje – jest to raczej wskazówka, co jest potencjalnym słabym punktem tej rasy, aby można było dojrzeć już pierwsze sygnały ostrzegawcze. Kupując kociaka, warto zainteresować się genetyką jego rodziców (i dalszych przodków) oraz oczywiście jego stanem zdrowia.

Do chorób, do których maine coon może mieć skłonność, należy kardiomiopatia przerostowa, czyli pogrubienie ściany mięśnia sercowego prowadzące do problemów z rozkurczem. Choroba może skutkować zastojem krwi w krążeniu płucnym i obrzękiem płuc. Jej objawy to szybkie męczenie się, zianie, zwiększona częstotliwość oddechów, ospałość, duszność.

Drugą chorobą dziedziczną jest policystowatość nerek, czyli tworzenie się torbieli w nerkach. Młode koty mogą być też narażone na młodzieńcze zapalenie dziąseł, które leczy się intensywnymi zabiegami higieny jamy ustnej, mającymi zlikwidować stan zapalny. Potencjalnym słabym punktem tej rasy są także stawy – w okresie wzrostu może dojść u kota do dysplazji stawów biodrowych.

Generalnie jednak maine coony to koty chorujące rzadko. Przy troskliwej opiece będą ci wiernie towarzyszyć przez wiele lat.

Maine coon – cena kociaka

Cena maine coona może wynosić od 1800 do 3000 zł. Sama cena kota zależy od konkretnej hodowli – jej renomy, tytułów zdobytych przez rodziców. Koszt olbrzymiego kota hodowlanego jest zawsze wyższy niż cena kocięcia „na kolanka” (kastrowanego), czyli po prostu domowego ulubieńca.

Koty majkuny to olbrzymy o gołębich sercach. Znakomicie czuje się w ludzkiej rodzinie, o ile ta poświęca mu odpowiednio dużo czasu i uwagi. Odwdzięczy się ogromną wiernością i przywiązaniem.

Najczęściej zadawane pytania

Jak zrobić drapak dla maine coona?

Robiąc drapak dla maine coona, możemy owinąć rozwidlające się tuby sznurem sizalowym. Należy pamiętać o zapewnieniu drapakowi odpowiedniego punktu ciężkości i wysokości przynajmniej metra.

Jak się czyta maine coon?

Nazwę rasy kota maine coon czytamy jako “mainkun”.

Ile razy dziennie powinien jeść maine coon?

Koty maine coon powinny jeść kilka, około czterech, posiłków dziennie.

Czy maine coon łapie myszy?

Maine coon jest bardzo aktywną rasą, która bardzo chętnie łapie myszy.

Jaki żwirek dla maine coon?

Wybierając żwirek dla maine coon, mamy do wyboru kilka rodzajów. Między innymi silikonowy i betonitowy. Wybierz taki rodzaj żwirku, który najbardziej odpowiada twojemu zwierzęciu.