Kwiaty cebulowe do cienia

Zdjęcie: Kwiaty cebulowe do cienia – zimowit

Zdecydowana większość kwiatów cebulowych preferuje stanowiska mocno nasłonecznione. Tylko w słońcu ich kwiaty prawidłowo się wybarwiają, a bywa tak, iż przy niedoborze światła niektóre z cebul w ogóle nie kwitną. Nie oznacza to jednak, iż trzeba zrezygnować z sadzenia roślin cebulowych w miejscach zacienionych. Trzeba jedynie wybrać te kwiaty, które tolerują takie stanowisko. Nie ma ich zbyt wiele, jednak można znaleźć kwiaty cebulowe do cienia. Poniżej przedstawiamy kilka z nich.

Kwiaty cebulowe do cienia

Śnieżyczka przebiśnieg (Galanthus nivalis)

To popularna ogrodowa roślina cebulowa, chętnie uprawiana ze względu na swoje wczesne kwitnienie. Często zdarza się, iż jest pierwszym zwiastunem nadchodzącej wiosny, kwitnąc choćby wtedy, kiedy dookoła zalega jeszcze wczesnowiosenny śnieg. Posiada charakterystyczne, śnieżnobiałe kwiaty, które delikatnie pachną i są lubiane przez pszczoły. Płatki przebiśniegów są wrażliwe na zmianę temperatury i zamykają się wraz z nadchodzącym zmierzchem lub w przypadku niekorzystnych warunków atmosferycznych.

Przebiśniegi to jedne z nielicznych cebul, które nie tyle znoszą zacienienie, ale wręcz źle się czują posadzone na słonecznej ekspozycji. To rośliny lubiące cień, chłód i wilgoć, dlatego świetnie radzą sobie na glebach mokrych. Są w pełni mrozoodporne. Cebule przebiśniegów warto posadzić we wrześniu. jeżeli po przekwitnięciu kwiaty nie zostaną usunięte, roślina rozsieje się wokół, zagęszczając w następnym sezonie biały, śnieżyczkowy dywan.

W sprzedaży można znaleźć kilka ciekawych odmian:

• ‘Snow White’s Gnome’ – odmiana miniaturowa o śnieżnobiałych kwiatach
• ‘Maximus’ – posiada charakterystyczne, duże kwiaty
• ‘Pysey Green Tips’ – na płatkach wyraźnie widoczne są zielone, dekoracyjne plamki.

Uwaga! Wszystkie części przebiśniega są trujące! Nie zaleca się sadzenia tych roślin w okolicach oczek wodnych, w których pływają ryby, ponieważ duże nagromadzenie przebiśniegów w okolicy wody stojącej może ją podtruć.

Zimowit bizantyjski (Colhicum x Byzantinum)

Zimowit bizantyjski to jedna z roślin cebulowych, kwitnących w okresie późnej jesieni, gdy zdecydowana większość ogrodu przygotowuje się już do zimowego spoczynku. Białe, fioletowe lub liliowe kwiaty pojawiają się w październiku, a roślina dorasta do 35 – 40 cm. Ciekawostką jest fakt, iż liście pojawiają się wiosną, następnie zasychają i po okresie letniego odpoczynku roślina wydaje jedynie pędy kwiatowe. Z jednej bulwy może wyrosnąć choćby kilkanaście kwiatów, co też jest rzadko spotykane u cebul.

Zimowit dobrze czuje się zarówno na stanowiskach słonecznych, jak i lekko cienistych, ważne jednak, by gleba była świeża i stale lekko wilgotna. Najbardziej odpowiada mu podłoże gliniasto – piaszczyste. Ze względu na swój specyficzny cykl rozwojowy, w którym wiosną pojawiają się dość spore kępy zielonych, błyszczących liści, dorastających do 30 – 40 cm wysokości, a jesienią dopiero wzrastają kwiaty, należy pamiętać o tym, by w okolicy zimowitów nie sadzić żadnych roślin, które mogłyby je zagłuszyć.

Wśród najciekawszych odmian można wymienić:

• ‘Album’ – o drobnych, białych kwiatach
• ‘Apiplenum’ – o kwiatach pełnych, białych
• ‘Rubrum’ – kwiaty intensywnie purpurowe
• ‘Herald’ – kwiaty w intensywnym różowo – fioletowym kolorze

Uwaga! Zimowit jesienny ma bardzo trujące nasiona. Już 5 do 10 nasion może doprowadzić do śmierci dorosłej osoby.

Hiacynt wschodni (Hyacinthus orientalis)

Choć pod nazwą hiacynt ukrywa się ponad 30 gatunków, w uprawie występuje jednak głównie hiacynt wschodni. Charakterystyczna cebula jest duża i mięsista, może mieć także różnorodne zabarwienie – od białego, przez brązowy, aż po czerwony lub choćby fioletowy. Jego charakterystyczne kwiatostany zebrane w grona, wyrastają na grubym pędzie kwiatostanowym, otoczonym mięsistymi, błyszczącymi liśćmi. Hiacynty kwitną w maju i kwietniu, zwykle przez około 2 tygodnie. Kwiaty mogą mieć przeróżne kolory – od bieli, przez żółcie, czerwienie, róże, fiolety aż po błękity. Wydzielają intensywny, słodki zapach.

Hiacynty mają niewielkie wymagania glebowe, jak większość cebul, najlepiej rosną na glebach lekkich i przepuszczalnych, bogatych w składniki odżywcze. Chociaż lubią słońce, poradzą sobie również na stanowisku cienistym. Są jednak wrażliwe na wiatr i mrozy, dlatego warto zapewnić im osłonięte, zaciszne miejsce.

Wśród kolorystycznych odmian hiacyntów można znaleźć:

• kwitnące na biało – ‘White Pearls’, ‘Carnegie’
• kwitnące na różowo – ‘Anna Marie’, ‘Fonandt’, ‘Pink Pearl’
• kwitnące na czerwono – ‘Jan Bos’
• kwitnące na żółto – ‘City of Haarlem’
• kwitnące na niebiesko – ‘Blue Jacket’, ‘Concord’

Ciekawostka! Kupując cebulki hiacyntów, warto wybierać jak największe. Im będą one bardziej mięsiste i duże, tym piękniejsze kwiaty wydadzą.

Begonia bulwiasta (Begonia x Tuberhybrida)

Begonie w Polsce uprawiane są sezonowo i częściej można spotkać je w donicach na balkonach i tarasach niż uprawiane w gruncie. Jednak z pewnością ich dekoracyjność zasługuje na wzmiankę, a one same na to, by je uprawiać. W odpowiednich warunkach begonie kwitną niemal przez cały sezon – od końca wiosny do późnej jesieni, a duże, bardzo zróżnicowane w zależności od odmiany kwiaty, przez długie tygodnie ubarwiają balkony, tarasy i rabaty. Również liście są dekoracyjne – sercowo – lancetowate, nierówne u nasady i piłkowane, o ciemnozielonej, błyszczącej blaszce.

Begonie to rośliny, które źle czują się w pełnym słońcu. Zbyt intensywne nasłonecznienie może doprowadzić do poparzenia liści. Dlatego świetnie sprawdzają się na stanowiskach cienistych i półcienistych. Uprawiane w donicach świetnie radzą sobie na uniwersalnym podłożu. Ważne jest, aby roślin nie przelewać zbytnio, ponieważ bardzo nie lubią zalewania korzeni ani roszenia liści. W uprawie gruntowej bulwy należy wykopać po pierwszych przymrozkach i po lekkim ich przesuszeniu, oczyszczone bulwy zasypać piaskiem, a następnie postawić w miejscu, w którym temperatura będzie wnosiła między 7 a 12 stopni Celsjusza.

W zależności od pokroju można wyróżnić:

• begonie o wzrośnie pionowym (np. biała ‘Santa Barbara’, czerwona ‘Bertini’ czy brzoskwiniowa ‘San Francisco’)
• begonie wiszące znane również jako kaskadowe (np. ‘Red Glory’ o ciemnoczerwonych kwiatach lub pastelowo różowa ‘Splendid Flamenca’).

Irys – Kosaciec (Iris)

Irysy to popularne byliny cebulowe, których rodzaj liczy ponad 300 gatunków. W ogrodzie cenione są nie tylko za fantazyjne wybarwienie kwiatów, ale również, a może, przede wszystkim, za naprawdę niewielkie wymagania. Irysy radzą sobie bowiem niemal na każdej glebie. Co więcej, świetnie wzrastają zarówno na ekspozycjach słonecznych, ale są to również kwiaty cebulowe do cienia.

Irysy mogą dorastać od 10 do choćby 90 cm wysokości. Mają długie, jasnozielone, szablaste liście, a ich charakterystyczne kwiaty mogą osiągać choćby 18 cm średnicy. Kwiaty mogą występować pojedynczo lub zebrane w kwiatostany w formie wiech, lub gron. W zależności od odmiany kwitną od kwietnia do czerwca, rozsiewając piękny zapach.

Do najczęściej spotykanych ogrodowych kosaćców można zaliczyć takie odmiany jak:

• kosaciec syberyjski (Iris sibrica) o intensywnie ciemnofioletowych kwiatach;
• kosaciec żyłkowany (Iris reticulata) o kwiatach niemal granatowych z żółto – białym wzorem na wewnętrznej części płatków;
• kosaciec niski (Iris pumila) o kwiatach najczęściej w kolorze liliowo – fioletowym;
• kosaciec żółty (Iris pseudoacorus) – o dużych, żółtych kwiatach.

Ciekawostka! Irysy uznawane są za roślinę leczniczą, zwłaszcza kosaciec niemiecki (Iris germanica). W medycynie naturalnej odwary z jego kłącza mają zastosowanie jako napar wykrztuśny, przeciwwymiotny i wspomagający układ pokarmowy. Olejek eteryczny z irysów stosowany jest w kosmetyce i przemyśle alkoholowym.

Fot. główna: Kwiaty cebulowe do cienia – zimowit, autor: skorchanov/pixabay.com