1 dzień temu
Warmia, 2020.
Na odosobnionej farmie, pośród sosnowych lasów i pagórków, mieszkał Henryk Kowalski, emerytowany rolnik, który wolał towarzystwo zwierząt od miejskiego zgiełku. Jego żona odeszła dziesięć lat wcześniej, a od tamtej pory jego świat ograniczał się do domu, ogrodu i sarny, którą przygarnął, gdy była jeszcze mała jak butelka mleka.
Nazwał ją Łucja.
To nie zwierzę domowe mawiał Henryk. To przyjaciel na całe życie.
Łucja rosła szybko. Biegała swobodnie po polach, ale zawsze spała blisko ganku. Gdy Henryk słuchał radia, kładła się obok niego. Gdy pracował w ogrodzie lub naprawiał płot, podążała za nim jak cichy cień.
Pewnego ranka, gdy Henryk naprawiał stodołę, potknął się o luźną deskę. Upadł ciężko. Uderzenie w plecy sparaliżowało go. Stary telefon leżał w domu, a nikt nie miał przyjść przez dwa dni.
Łucjo wyszeptał przez zaciśnięte zęby. Pomóż mi, dziewczyno.
Sarna podeszła, obwąchała jego twarz. Henryk złapał ją za nogę i wskazał w stronę domu.
Idź. Szukaj pomocy idź.
Wydawało się to absurdem. Jak zwierzę mogło to zrozumieć?
Ale Łucja pobiegła. Skierowała się w stronę drogi. Henryk myślał, iż po prostu uciekła.
Aż po kwadransie usłyszał znajomy głos.
Panie Kowalski! Co się stało?!
To była Kasia, młoda weterynarka, która czasem odwiedzała zwierzęta, którymi się opiekował. Łucja podbiegła do jej samochodu, tupała nerwowo kopytami, wydając dziwne dźwięki, patrząc na nią i wracając w stronę Henryka. W końcu Kasia poszła za nią.
Nigdy nie widziałam, żeby zachowywała się w ten sposób powiedziała później. To było, jakby krzyczała bez słów.
Henryk trafił do szpitala. Miał złamane trzy żebra i uraz biodra. Gdyby nie Łucja, mógłby leżeć tam samotnie choćby cały dzień, bez wody.
Historia trafiła do lokalnych gazet. Bohaterka wśród saren pisali. Łucja pojawiła się choćby w telewizji, z czerwoną wstążką na szyi.
Henryk wyzdrowiał, ale jego spojrzenie na świat już się zmieniło.
Myślałem, iż to ja ją uratowałem powiedział ze łzami w głosie. Ale to ona pokazała mi, iż prawdziwa miłość nie potrzebuje słów. Wystarczy odważny krok.
Dziś przy bramie jego gospodarstwa stoi manualnie malowana tabliczka:
Tu mieszka człowiek i sarna, która nie pozwoliła mu umrzeć w samotności.
A jeżeli przejdziesz tam o zmierzchu w ciszy, może zobaczysz Łucję leżącą na ganku, z przymkniętymi oczami, strzegącą starca, który dał jej drugą szansę i który, nie wiedząc o tym, sam ją od niej otrzymał.
Prawdziwa przyjaźń rodzi się tam, gdzie jedno serce rozumie drugie, choćby bez słów.
