– Jeżu, co Ty wyprawiasz, Eghorze?

Grzegorzu, serio? Znowu lecisz do swojej mamy? wybuchła Grażyna, grzebiąc w plecaku. Co proponujesz, wyrzucić ją na mróz, bez prądu i wody? oburzył się mąż. Czy ty tak postąpiłabyś wobec własnych rodziców?

Wiesz, moi rodzice nie zachowywaliby się tak wobec mnie. Wiedzą, iż mam rodzinę i nie wciągają mnie w takie przygody. A twoja mama zaczęła Grażyna.

Nie wprowadzaj zamieszania. Wiesz, iż muszę pomóc przerwał ją Grzegorz, machając ręką.

Rozumiem, ale i tak mnie to bolało. Nie dlatego, iż chłopcy zapomną, jak się nazywa ich ojciec, a dlatego, iż nie starasz się wcale nauczyć ją samodzielności.

Niech sama zrobi tę kaszę, niech sama ją podgrzeje. Ty wybierz, gdzie jest twoja rodzina: w wiosce czy tutaj.

Grażyna odwróciła się i poszła do sypialni. Po pół minuty w korytarzu usłyszała kliknięcie zamka. Grzegorz wyszedł. Ona została sama, z synami, którym dziś obiecała rodzinny spacer po parku.

Tylko ojciec znów uciekł z ich rodziny, a wszystko spadło na Grażynę.

Dwa lata temu było zupełnie inaczej. Grażyna doskonale pamiętała tamten dzień. Przyjechali w gości do rodziców, zabierając ze sobą Halinę, żeby nie była sama. Dobrze dogadywała się ze swatami, więc nikt nie miał nic przeciwko.

Kiedy pili herbatę z ciastkami pod winnicowym altankiem, Halina wpadła na genialny pomysł, który całe życie Grażyny wywrócił do góry nogami.

Ojej, jak tu pięknie! westchnęła, wciągając pełną piersią powietrze. Muszę się przeprowadzić do prywatnego domu. W moim wieku to po prostu spokój, cisza, świeże powietrze

Mama Grażyny tylko się uśmiechnęła. Na początku pomyślała, iż Halina po prostu marzy na głos.

Tu miło, kiedy się gości, przerwała swata. A w domu bez męża to nic nie da. To nie jest kurort. Zawsze coś trzeba naprawiać, coś przymocowywać. Halinko, nie obraź się, ale nie jesteś stworzona do domu.

Halina zmarszczyła brwi, choć nie było co się obrażać. Nie była leniwa, ale tkwiła w chronicznym zmęczeniu, choćby gdy nic nie robiła.

Nie zamierzam prowadzić gospodarstwa i grzebać w szklarniach. To u was kurczaki i świnie, a mnie wystarczą kwiaty i drzewa.

Po prostu siedzieć w cieniu i patrzeć na piękno. Dzieciom się przyda. Kupię im dmuchany basen, będą biegać po trawie, a nie wdychać benzynę i kurz.

Kwiaty i drzewa też wymagają pielęgnacji. Ty w mieszkaniu spadasz, a tam nie ma nic do roboty. Raz w tygodniu przetrzyj kurz, dwa dni w tygodniu umyj podłogę, odkurz i odpoczywaj pocieszająco zauważyła mama Grażyny.

My prowadzimy gospodarstwo z miłości do pracy? przyparował się swat. Na słowo pięknie, ale w rzeczywistości dom to niekończąca się beczka.

Dziś spłukuje kocioł, jutro dach, pojutrze płot. A wszystko to kosztuje. Dlatego się dźwigamy.

No, nic. Damy radę. Nie jestem sama upierała się Halina, patrząc na Grzegorza.

Grażyna uniosła brew, ale milczała. Przekonać teściową było trudniej niż namówić głodnego bażanta, żeby nie pożarł kapusty.

Od tego dnia Halina nie kłóciła się już ze swatami, tylko tajemniczo się uśmiechała, jak Mona Lisa. Po pół roku już dumnie prezentowała nowy dom i rozkoszowała się wonią róż z sąsiedniego ogródka. Dom był naprawdę przyzwoity, komfortowy.

Widzicie? Nie wierzyliście mi. Teraz jestem w waszym mieście pewna siebie stwierdziła teściowa.

Szczęście nie trwało długo. Najpierw Halina poprosiła syna o pomoc przy kosmetycznym remoncie. Ten się rozciągnął na pół roku, bo Grzegorz przyjeżdżał tylko w weekendy.

Grażyna narzekała, ale znosiła. Wierzyła, iż remont kiedyś się skończy i życie wróci do normy.

Gdy farba na płocie wyschła, a na ścianach pojawiły się nowe tapety, okazało się, iż lista spraw nie kończy się.

Najpierw teściowej wyłączono prąd na prawie dwa dni. W domu znikło nie tylko światło, ale i woda. Grzegorz pojechał do mamy z butelką wody i walizką, żeby ją uspokoić.

Wszystko stoi w miejscu! A upał Nie ma klimatyzacji, nie ma prysznica Żyję, a nie żyję jęczała Halina.

Potem teściowa przygarnęła bezdomnego psa, jakby na chwilę. Okazało się, iż zwierzak ma problemy z nerkami. W wiosce nie było weterynarza, więc trzeba go było przewieźć do miasta. Oczywiście Grzegorz.

Co zrobić, chłopczyku choruje Przynajmniej mamy strażnika w domu mruknęła Halina, kołysząc psa.

Później Grażyna musiała myć wnętrze samochodu, bo strażnika mocno trząsł. I to nie koniec. Pies potrzebował specjalistycznej karmy, a w wiosce nie było sklepów zoologicznych ani dostaw. Kurierem musiał zostać Grzegorz.

Nie zostawię mamusi z chorym zwierzakiem! Wiesz, jak ona jest wrażliwa. Potem jeszcze będzie się obwiniać odpowiedział, kiedy Grażyna zaczęła go krytykować.

Owszem, wrażliwa. Piesowi szkoda, a ludziom już nie tak

Grzegorz poświęcał weekendy mamie, a czasem wyrywał się po pracy w dni powszednie. Ostatnio zostawał nocować u teściowej.

Przyjadę, a wy i tak już będziecie spać tłumaczył się. Wstanę wcześnie i od razu wyruszę do pracy.

Grażyna czekała, aż sytuacja się uspokoi, ale nie było lekko. U teściowej dach przeciekał, szambo się zatykało, śnieg padał, trawa rosła Nie chciała sama dbać o dom. Nie mogła choćby wezwać fachowców.

A co jeżeli będą oszuści? Złodzieje? Zdejmą jeszcze trzy skóry Grzegorzu, mężczyznom się boją. Pomóż mi, znajdź kogoś sumiennego i bądź przy nas błagała Halina.

Cierpliwość Grażyny wyczerpała się, gdy teściowej znowu zgasło światło. Tym razem późną jesienią. Na szczęście nie długo, ale wystarczyło, by Halina spanikowała.

Grażyno, jutro kupię mamie generator powiedział Grzegorz spokojnie.

Grażyna spięła się.

Z własnej kieszeni? zapytała, zmrużywszy oczy, bo wiedziała, iż to nie tania rzecz.

No Wiesz, mama ma napięcie. Po sprzedaży mieszkania prawie wszystko wydała, a żyje z jednej renty wzruszył ramionami Grzegorz.

Świetnie. Teraz wspieramy nie tylko siebie, ale i jej dom marzeń. Grzegorzu, czy nie masz za dużo życzeń swojej mamy?

Mężczyzna zmarszczył brwi i machnął ręką.

Grażyno, przestań. Tam nie ma już prądu. Chcesz, żeby zmarzła?

Grażyna przewróciła oczami, ale znów musiała wciągnąć to wszystko.

Teraz siedziała sama w ich sypialni i rozważała rozwód. Przecież razem żyli całkiem nieźle, prawda? Nie, rozwód to za bardzo Trzeba wymyślić coś innego, żeby nie zwariować od zmęczenia pomyślała.

I wpadła na pomysł

Po tygodniu Grażyna wstała wcześnie i cicho się ubrała. Miała już wyjść, gdy Grzegorz zamrugał.

Tak wcześnie? ziewnął, ocierając oczy.

Do rodziców odpowiedziała spokojnie, patrząc w lustro.

Co? zmarszczył się Grzegorz. Dziś? Obiecałem mamie przyciąć gałęzie.

Nie umówiłaś się ze mną. A ja też mam rodziców, którym potrzebna jest pomoc.

Ale twoich dwojga!

Starcie nie odwołują. Teraz będziemy tak: jeden weekend dla twojej mamy, drugi dla moich rodziców powiedziała, idąc w stronę korytarza i zatrzymując się.

Ach, prawda. Nie zapomniałam. Lista zadań na lodówce. Nie zapomnij zrobić dzieciom lekcji i przygotować pizzę na obiad, prosili.

Wyszła, czując ciężki wzrok męża, ale nie odwróciła się. Po drodze do rodziców złapała się na tym, iż od lat nie myśli o pilnych sprawach i nie spieszy się nigdzie.

Pomoc rodzicom była symboliczna. Grażyna wróciła na drugi piętro, potem odpoczęła.

Czytała książkę na huśtawce w ogrodzie, wspominała zabawne historie z dzieciństwa przy obiedzie, po prostu leniwie leżała na łóżku. Zapomniała, co to jeść normalnie, a nie połykać jedzenie w pośpiechu pod niekończącym się mamo!.

Idealnego rozwiązania może już nie będzie. Może Halina i tak nie sprzeda domu i nie rozwiąże problemów bez pomocy syna.

Ale teraz Grażyna ma przynajmniej kawałek własnej przestrzeni, którego nie odda. To mała, ale zwycięska walka o sprawiedliwość i własny umysł