1 dzień temu
Gdy warkot silnika Mercedesa w końcu zniknął między drzewami, cisza spadła na mnie jak ciężka pierzyna. Stałam tak z torbą w ręku, podczas gdy kolana uginały się pode mną, a każdy oddech bolał. Powietrze było przesiąknięte zapachem wilgotnej ziemi, mchu i gnijących liści. Ptaki ucichły. Jakby samo las wiedziało: tu coś jest bardzo nie tak.
Nie krzyczałam już. Łzy, które nie przyszły choćby na pogrzebie, teraz same napłynęły do oczu. Nie z powodu żałoby. Z powodu upokorzenia. Zrozumienia, iż moja własna krew mój syn wyrzucił mnie jak stary mebel.
Usiadłam na przewróconym pniu, próbując zebrać myśli. Słońce już chyliło się ku zachodowi, światło zżółkło, a cienie się wydłużyły. W ciszy słyszałam tylko bicie własnego serca. Wiedziałam: jeżeli tu zostanę, umrę. Ale nie zamierzałam mu tego darować.
Wyciągnęłam z torby zdjęcie męża. Jego twarz, dawny, dobrotliwy uśmiech patrzył mi prosto w oczy.
Widzisz, Janek szepnęłam. Na to go wychowałam. Na takiego dobrego chłopca byłeś dumny.
Łza spadła na fotografię. I w tej chwili coś we mnie przeskoczyło. Nie strach wziął górę, ale wola. Ta uparta, wiejska kobieca wola, która trzymała mnie przy życiu przez całe lata.
Wstałam. jeżeli myślał, iż zginę tu w ciszy, to mnie nie znał. Przetrwałam wojnę, PGR-y, inflację, szpitale. Przetrwam i to.
Szłam. Nie wiem, jak długo. Las był gęsty, gałęzie chrupały pod nogami. Buty oblepione błotem, serce tłukło w gardle. Aż w oddali szelest, potem zarysy małej chatki. Opuszczona gajówka. Dach nierówny, okna zabite deskami, ale w środku było sucho. Znalazłam stary koc. Położyłam się na ławie i w środku nocy, przy pohukiwaniu sowy, zasnęłam.
Obudziłam się o świcie. Każdy staw bolał, ale umysł miałam jasny. Wiedziałam, co zrobić: wrócić do miasta. Nie z zemsty. Dla sprawiedliwości. Bo ten chłopak, który zostawił matkę w lesie, przestał być człowiekiem. A tacy muszą wiedzieć, iż życie nie pozostaje dłużnikiem.
Błąkałam się godzinami, aż w końcu usłyszałam w oddali warkot samochodów. Wyszłam na szosę. Ciężarówka zwolniła. Kierowca, sześćdziesięcioletni mężczyzna z sumiastym wąsem, spojrzał na mnie z przerażeniem:
Jezu Maria, kobieto, co pani tu robi?
Wracam do domu odparłam cicho. Tylko syn zapomniał mnie zabrać.
Nie dopytywał. Posadził mnie w kabinie i zawiózł do miasta. Poszłam na policję. Młody sierżant patrzył na mnie niedowierzająco.
Proszę pani, to serio? Twierdzi pani, iż syn zostawił panią w lesie? Na pewno nie jakieś nieporozumienie?
Wyjęłam telefon stary, z przyciskami. Pokazałam mu jedyne zdjęcie, jakie zrobiłam jeszcze z samochodu: czarny Mercedes, jak znika między drzewami.
To chyba nie nieporozumienie, młody powiedziałam.
Historia rozeszła się szybko. Moja twarz trafiła na czołówki gazet: Syn bogatego biznesmena porzucił starą matkę w lesie. Sąsiedzi, znajomi, babcie z kościoła wszyscy o tym gadali. Zdjęcie Andrzeja z pogrzebu, w czarnym garniturze, nabrało nowego znaczenia: chłodu, wstydu.
Gdy w końcu wezwano go na komendę, był blady, spięty. Spotkaliśmy się na korytarzu.
Mamo po co mi to zrobiłaś? Teraz to koniec. Dla firmy, reputacji wszystkiego!
Spojrzałam mu w oczy. Nie było w nich winy, tylko strach.
Dla mnie też był koniec, synu odparłam cicho. Tylko ja postanowiłam żyć.
Śledztwo ciągnęło się tygodniami. Wynajął adwokata, próbował tłumaczyć, iż to nieporozumienie, iż spanikował. choćby przeprosił, ale wiedziałam: nie ze mnie, a z siebie chciał zmyć hańbę.
Sąd uznał go winnym. Narażenie na utratę życia, porzucenie osoby w podeszłym wieku. Półtora roku w zawieszeniu, grzywna, prace społeczne. Prawo uznało to za łagodny wyrok. Ale prawdziwa kara przyszła później.
Gdy wychodziliśmy z sali, zatrzymał się na schodach. Spojrzał na mnie pustym wzrokiem.
Zniszczyłaś mi życie wyszeptał ledwo słyszalnie.
Nie, synu odparłam. Sam je zniszczyłeś. Ja tylko wyszłam z tego lasu.
Więcej go nie widziałam. Sprzedał mieszkanie, wyjechał za granicę. Mówią, iż teraz żyje gdzieś w Niemczech.
Ja zostałam. W tym samym mieszkaniu, które kiedyś chciał mi zabrać. Odnowiłam je.
Ściany pomalowałam na nowo, w oknach postawiłam pelargonie. Codziennie rano robię kubek kawy mocnej, z mlekiem, bez cukru. I zawsze stawiam na stole dwa kubki. Jeden dla męża.
Na parapecie leży mały, biały kamyk. Ten sam, o który uderzyłam kolanem, gdy upadłam na leśnej ścieżce. Pamiątka. Nie bólu siły.
Bo starość nie zaczyna się wtedy, gdy cię wyrzucą. Tylko gdy uwierzysz, iż w tobie już nie ma życia.
Ja nie uwierzyłam.
I dlatego wciąż żyję.
