– Egorze, czyżbyś żartował?

12 listopada 2025 r.

– Eugeniuszu, naprawdę żartujesz? Znowu idziesz do swojej mamy? zapytała Grażyna, wpatrując się w mój plecak. Co proponujesz, wyrzucić ją na mróz, bez prądu i wody? spytałem, przeszukując torbę. Czy tak postąpiłabyś wobec swoich rodziców?

Wiesz, moi rodzice nie robiliby tego ze mną. Wiedzą, iż mam rodzinę i nie wciągają mnie w tego typu przygody. odpowiedziała Grażyna, przerywając moje rozmyślania. A twoja mama zaczęła.

Nie bądź taka nudna. Doskonale rozumiesz, iż muszę pomóc przerwał mnie Eugeniusz, machając ręką.

Rozumiem, ale i tak mi przykro. Nie dlatego, iż synowie niedługo zapomną, jak się nazywa ich ojciec, ale dlatego, iż nie starasz się nauczyć ją samodzielności.

Niech sama ugotuje tę kaszę niech ją potem rozgniecie. Ty zaś wybierz, gdzie jest twoja rodzina: w wiosce czy tutaj.

Grażyna odwróciła się i poszła do sypialni. Po pół minuty w korytarzu usłyszałem trzask zamka. Wyszedłem, zostawiając ją samą z naszymi dziećmi, którym obiecałem dziś spacer w parku.

Tylko tata po raz kolejny uciekł z naszej rodziny, a ciężar spadł na Grażynę.

Jeszcze dwa lata temu wszystko było zupełnie inne. Grażyna pamiętała ten dzień wyraźnie. Przyjechali w gości do jej rodziców, zabierając ze sobą Wandę, żeby nie była sama. Grażyna dogadywała się z przyszłymi zięciami, więc nie było sprzeciwu.

Gdy pili herbatę z ciasteczkami pod pergolą z winorośli, Wanda wymyśliła genialny pomysł, który wywrócił życie Grażyny do góry nogami.

Ojej, jak tu pięknie! westchnęła, wciągając pełne płuca. Muszę przeprowadzić się do domu jednorodzinnego. W moim wieku to spokój, cisza i świeże powietrze

Matka Grażyny uśmiechnęła się. Najpierw pomyślała, iż Wanda tylko marzy na głos.

Tu dobrze, gdy jesteś gościem odparła swatka. A bez męża w domu nic nie da się zrobić. To nie jest kurort. Zawsze coś trzeba naprawiać. A ty, Wandziu, nie obrażaj się, ale dom to nie twój świat.

Wanda zmarszczyła usta, choć nie miała co się obrażać. Nie była leniwa, ale żyła w chronicznym zmęczeniu, choćby gdy nic nie robiła.

Nie zamierzam prowadzić gospodarstwa ani grzebać w szklarni. Tu macie kury i świnie, a mnie wystarczą kwiaty i drzewa.

Żeby po prostu siedzieć w cieniu i podziwiać piękno. Dzieciom też się przyda. Kupię im dmuchany basen, niech biegają po trawie, a nie wciągają pyłu i spalin.

Kwiaty i drzewa też wymagają pielęgnacji. Co tydzień odkurz, co dwa dni myj podłogę, odkurz i odpoczywaj zażartowała matka Grażyny.

Swat: Myślicie, iż gospodarstwo to nasza pasja? Na słowo to piękne, ale w rzeczywistości dom to po prostu niekończąca się beczka.

Dzisiaj zepsuł się kocioł, jutro dach, pojutrze płot. A wszystko wymaga pieniędzy. Właśnie więc się kręcimy w kółko.

Wanda: Nic nie szkodzi, ogarniemy to. Nie jestem sama dodała, spoglądając na Eugeniusza.

Grażyna uniosła brew, ale milczała. Przekonać teściową było trudniejsze niż namówić głodnego bażanta, by nie jadł kapusty.

Od tego dnia Wanda nie kłóciła się już ze swatami, tylko uśmiechała się tajemniczo, niczym Mona Lisa. Po pół roku dumnie jeździła nowym domem, rozkoszując się zapachem róż z sąsiedniego ogrodu. Budynek był naprawdę przytulny.

Widzicie? Nie wierzyliście we mnie. Teraz jestem w waszym mieście pewnie rzekła teściowa.

Szczęście nie trwało długo. Najpierw Wanda poprosiła syna o pomoc przy drobnym remoncie. On przeciągał się pół roku, bo Eugeniusz przyjeżdżał tylko w weekendy.

Grażyna narzekała, ale znosiła to. Wierzyła, iż remont kiedyś się skończy i życie wróci do normy.

Kiedy farba na płocie wyschła, a na ścianach pojawiły się nowe tapety, okazało się, iż lista zadań nie ma końca. Najpierw wyłączono prąd na prawie dwa dni. W domu znikło nie tylko światło, ale i woda. Eugeniusz pojechał do matki z butelką wody i balonikiem, by ją uspokoić.

Wszystko wisi w powietrzu! A upał… brak klimatyzacji, brak prysznica Żyję, a nie żyję jęknęła Wanda.

Potem teściowa przygarnęła bezdomnego psa, który miał problemy z nerkami. W wiosce nie było weterynarza, więc musiałam go przewieźć do miasta oczywiście Eugeniusz.

Co zrobić, gdy choruje szczeniak Przynajmniej mamy stróża w domu mruknęła Wanda, kołysząc zwierzak.

Później Grażyna musiała wyczyścić wnętrze auta, bo strażnik mocno się trząsł. I to nie koniec. Pies potrzebował specjalistycznego jedzenia, a w wiosce nie było sklepów zoologicznych ani dostaw. Kurierem został znów Eugeniusz.

Nie zostawię matki z chorym zwierzakiem! Wiesz, jak bardzo jest wrażliwa. Potem jeszcze będzie mnie obwiniała odpowiedziałm, gdy Grażyna zaczęła mnie krytykować.

Oczywiście, wrażliwa. Psy jej żałują, a ludzie niekoniecznie odparła.

Eugeniusz poświęcał matce wszystkie weekendy, a czasem przychodził po pracy w tygodniu. Czasem zostawał na noc u teściowej.

Przyjadę, a wy i tak już śpicie usprawiedliwiał się. Wstaję wcześnie i od razu jedź do pracy.

Grażyna wciąż czekała, kiedy sytuacja się uspokoi, ale nic się nie zmieniało. Dach przeciekał, szambo się zatykało, śnieg spadał, trawa rosła. Nie chciała sama dbać o dom, nie potrafiła choćby wezwać fachowców.

A co, jeżeli pojawią się oszuści? Złodzieje? Złamią jeszcze trzy skóry Eugeniuszu, jesteś mężczyzną, a mężczyźni się boją. Znajdź kogoś sumiennego i bądź przy nich prosiła Wanda.

Cierpliwość Grażyny wyczerpała się, gdy po raz kolejny wyłączono prąd. Tym razem późną jesienią. Na szczęście nie trwało to długo, ale wystarczyło, by Wanda spanikowała.

Jutro kupię mamie generator powiedział spokojnie Eugeniusz.

Grażyna spięła się.

Z własnej kieszeni? spytała, marszcząc brwi, wiedząc, iż to drogi zakup.

No wiesz, mama jest pod dużym stresem. Po sprzedaży mieszkania prawie wszystko wydała, a teraz żyje z jedną emeryturą wzruszył ramionami Eugeniusz.

Świetnie. Czyli teraz zapewniamy nie tylko siebie, ale i jej wymarzony dom. Czy nie masz za dużo życzeń dla swojej mamy? przybrała ironię Grażyna.

Eugeniusz zmarszczył brwi i machnął ręką.

Grażyno, przestań. Tam nie ma wcale światła. Chcesz, żeby zmarzła?

Grażyna przewróciła oczami, ale znów musiała przyjąć sytuację. Teraz siedziała samotnie w naszej sypialni i myślała o rozwodzie. Mimo iż żyjemy całkiem nieźle Rozwód to za dużo. Muszę wymyślić coś innego, żeby nie zwariować z przemęczenia pomyślała.

Wymyśliła plan

Za tydzień wstała wcześnie, cicho się ubrała i szła do drzwi, kiedy Eugeniusz jeszcze się przewracał.

Wstawiasz tak wcześnie? zapytał, ocierając oczy.

Do rodziców odparła spokojnie, przyglądając się swojemu odbiciu w lustrze.

Co? Dziś? Obiecałem mamie przyciąć gałęzie.

Nie uzgodniłeś tego ze mną. Mam też własnych rodziców i oni potrzebują pomocy.

Ale twoich dwoje!

Starość nie zniknęła. Teraz będziemy dzielić weekendy: jeden dla twojej mamy, drugi dla moich. zrobiła krok w stronę korytarza i stanęła.

Ach tak, prawie zapomniałam. Lista zadań na lodówce. Nie zapomnij zrobić dzieciom lekcje i przygotować pizzę na obiad dodał, mrugając.

Wyszłam, czując ciężki wzrok męża, ale nie odwróciłam się. Po drodze do rodziców zauważyłam, iż rzadko myślę o pilnych sprawach i nigdy się nie pośpieszam. Pomoc była jedynie symbolicznym gestem. Po powrocie usiadłam na huśtawce w ogrodzie, poczytałam książkę, wspominałam zabawne historie z dzieciństwa przy obiedzie, po prostu leżałam na łóżku, nie pożerając jedzenia w pośpiechu.

Idealnego rozwiązania chyba nie będzie. Może Wanda nigdy nie sprzeda domu i nie rozwiąże problemów bez mojego wsparcia.

Jednak teraz mam swój mały kawałek przestrzeni, którego nie oddam. To niewielka, ale ważna wygrana w walce o sprawiedliwość i spokój ducha.

**Lekcja:** nie można pozwolić, by ciągłe poświęcenie przytłaczało własne potrzeby; trzeba wyznaczyć granice i dbać o własną równowagę, by móc naprawdę pomagać innym.