– Egorze, czyżbyś się ze mnie naśmiewał?

Józefie, naprawdę żartujesz? zdziwiła się Zofia, kiedy znowu zobaczyła go z mamą. Co proponujesz? wyrzucić ją na mróz, bez świateł i wody? warknął mężczyzna, grzebiąc w plecaku. Czy tak postąpiłabyś z własnymi rodzicami? zapytała.

Wiesz, moi rodzice nie zachowywaliby się wobec mnie tak. Wiedzą, iż mam rodzinę i nie wciągają mnie w takie rodzinne igraszki. A twoja mama zaczęła Zofia.

Nie przerywaj. Doskonale rozumiesz, iż muszę pomóc przerwał jej Józef, machając ręką. Rozumiem, ale i tak boli. Nie dlatego, iż synowie kiedyś zapomną, jak się nazywa ich ojciec, ale dlatego, iż nie starasz się nauczyć ją samodzielności.

Niech sama ugotuje tę kaszę odparła. Niech sama się rozgryzie. Ty wybierz, gdzie jest twoja rodzina: w wiosce czy tutaj.

Zofia odwróciła się i poszła do sypialni. Po pół minuty w korytarzu usłyszała zatrzaśnięcie zamka, Józef odszedł. Została sama z synami, którym obiecała dziś rodzinny spacer po parku.

Tylko tata znów uciekł z ich rodziny, a wszystko spadło na Zofię.

Dwa lata wcześniej wszystko było zupełnie inne. Zofia doskonale pamiętała tamten dzień. Przyjechali w gości do jej rodziców, zabierając ze sobą Jadwigę, by nie była sama. Jadwiga dogadywała się z zięciami, więc nikt nie miał nic przeciwko.

Gdy pili herbatę z ciastkami pod wieniec winorośli, Jadwiga wpadła na genialny pomysł, który wywrócił życie Zofii do góry nogami.

Ach, jak tu pięknie! westchnęła, łapiąc pełen oddech. Muszę się przeprowadzić do prywatnego domu. W moim wieku to cisza, spokój, świeże powietrze

Matka Zofii uśmiechnęła się. Najpierw pomyślała, iż Jadwiga tylko marzy na głos.

Tu miło, gdy się jest gościem odparła swatka. A bez męża w domu nic się nie robi. To nie jest kurort. Zawsze coś trzeba naprawiać. Jadwiko, nie obrażaj się, ale nie jesteś stworzona do prowadzenia domu.

Jadwiga przycisnęła wargi, choć nie było co się obrażać. Nie była leniwa, ale żyła w ciągłym zmęczeniu, choćby kiedy nic nie robiła.

Nie zamierzam prowadzić gospodarstwa i grzebać w szklarniach. Tu macie kury i świnie, a ja będę się cieszyć kwiatami i drzewami. odpowiedziała. Chcę po prostu siedzieć w cieniu i podziwiać piękno. Wprawdzie wnukom przyda się basen dmuchany, by biegały po trawie, a nie wdychały smogu.

Kwiaty i drzewa też wymagają pielęgnacji. Tu w mieszkaniu spada się na podłogę, a tam nie trzeba nic robić. Raz w tygodniu przetrzyj kurz, dwa dni później umyj podłogę, odkurz i odpoczywaj łagodnie zauważyła matka Zofii.

My naprawdę kochamy pracę na roli? zmylił się zięć. Na słowo to piękne, ale w praktyce dom to bezdenna beczka.

Dzisiaj spłonął kocioł, jutro dach, pojutrze płot. Do wszystkiego potrzebne są pieniądze. Więc ciągle kombinujemy, jak przetrwać dodał.

Nic, ogarniemy. Nie jestem sama upierała się Jadwiga, rzucając spojrzenie na Józefa.

Zofia uniosła brew, ale milczała. Przekonać teściową było trudniej niż namówić głodnego gęsiaka, by nie zjadł kapusty.

Od tego dnia Jadwiga nie kłóciła się z zięciami, a jedynie tajemniczo uśmiechała się, niczym Mona Lisa. Po pół roku prowadziła pełną dumy dom i chwaliła się niezwykłym zapachem róż z sąsiedniego ogródka. Dom rzeczywiście był przytulny i wygodny.

Widzicie? Nie wierzyliście mi. Teraz jestem w waszym mieście oświadczyła z przekonaniem.

Szczęście nie trwało długo. Najpierw Jadwiga poprosiła syna o pomoc przy drobnym remoncie. Ten się przeciągnął na pół roku, bo Józef przyjeżdżał tylko w weekendy.

Zofia narzekała, ale znosiła. Wierzyła, iż kiedyś remont się zakończy i życie wróci do dawnej rzeki.

Gdy farba na płocie wyschła, a na ścianach pojawiły się nowe tapety, okazało się, iż lista zadań nie ma końca.

Najpierw wyłączono prąd w domu na prawie dwa dni. Zabrakło też wody. Józef pojechał do matki, przynosząc butelkę wody i płyn do mycia naczyń, by ją uspokoić.

Wszystko się zawiesiło! A upał… Bez klimatyzacji, bez prysznica… To nie życie, to przetrwanie narzekała Jadwiga.

Potem teściowa przygarnęła bezdomnego psa, który miał problemy z nerkami. W wiosce nie było weterynarza, więc trzeba było zawieźć zwierzak do miasta oczywiście Józefa.

Co zrobić, chłopcze choruje Przynajmniej mamy stróża w domu mruknęła Jadwiga, uspokajając psa.

Później Zofia musiała wyprać wnętrze auta, bo strażnik mocno się trząsł. To nie koniec. Pies potrzebował specjalnej karmy, której nie było w żadnym sklepiku w okolicy. Kurierem stał się Józef.

Nie zostawię mamy z chorym zwierzakiem! Wiesz, jaka jest wrażliwa. Potem jeszcze się winić będzie odparł, gdy Zofia zaczęła go krytykować.

Och, wrażliwa. Piesowi żal, a ludziom już nie tak

Józef poświęcał matce wszystkie weekendy, a czasem wyrywał się po pracy w tygodniu. W ostatnich przypadkach zostawał choćby na noc u teściowej.

Przyjadę późno, i tak już śpicie usprawiedliwiał się. Wstaję wcześnie i od razu jadę do pracy.

Zofia czekała, aż sytuacja się uspokoi, ale nic się nie zmieniało. Teściowa miała cieknący dach, zatkany szambo, śnieg na podwórku, trawę w ogrodzie Nie chciała samodzielnie zajmować się domem i nie mogła wezwać fachowców.

A co jeżeli pojawią się oszuści? Złodzieje? Zdzierają kolejne skóry Józefie, mężczyźnie się boi, a mężczyźni się boją Pomóż mi znaleźć kogoś sumiennego i bądź przy niej błagała Jadwiga.

Cierpliwość Zofii wyczerpała się, gdy teściową znowu wyłączono prąd, już późną jesienią. Na szczęście nie na długo, ale wystarczyło, by Jadwiga spanikowała.

Zofia, jutro kupię mamie generator powiedział Józef spokojnie.

Zofia spięła się.

Z własnej kieszeni? spytała, mrugając, bo wiedziała, iż to drogi sprzęt.

No Wiesz, w mamie teraz napięcie. Po sprzedaży mieszkania prawie wszystko wydała, a żyje z jednej emerytury wzruszył ramionami Józef.

Doskonale. Czyli zapewniamy nie tylko siebie, ale i jej dom marzeń. Józefie, a może nie masz za dużo życzeń dla swojej mamy?

Józef zmarszczył brwi i machnął ręką.

Zofia, przestań. Tam nie ma nic z światłem. Czy naprawdę chcesz, by zmarzła?

Zofia przewróciła oczami, ale znów musiała to przyjąć.

Siedząc samotnie w sypialni, rozważała rozwód. Przecież i tak mąż ciągle gdzieś jest po drugiej stronie.

Życie i tak nie jest takie złe, jak się wydaje Rozwód to za drastyczne. Trzeba wymyślić coś innego, by nie zwariować od zmęczenia pomyślała.

I wymyśliła

Tydzień później Zofia wstała wcześnie, cicho się ubrała i szykowała do wyjścia, gdy Józef zmrużył oczy i ziewnął.

Wstajesz tak wcześnie? zapytał.

Do rodziców odparła spokojnie, przeglądając się w lustrze.

Co masz na myśli? Dziś? Obiecałem mamie przyciąć gałęzie.

Nie uzgodniłaś tego ze mną. A ja też mam rodziców, którym potrzebna jest pomoc.

Ale twoich dwóch!

Starzy nie odchodzą w zapomnienie. Teraz będziemy tak: jeden dzień wolny dla twojej mamy, drugi dla moich rodziców powiedziała, stawiając krok w stronę korytarza i zatrzymując się.

Ach tak, prawie zapomniałam. Lista zadań na lodówce. Nie zapomnij zrobić lekcji z dziećmi i przygotować im pizzy na obiad dodał Józef.

Wyszła, czując ciężki wzrok męża, ale nie odwróciła się. Po drodze do rodziców uświadomiła sobie, iż od lat nie myśli o pilnych sprawach i nie pędzi w pośpiechu.

Pomoc rodzicom była jedynie symboliczną. Zofia dotarła na górę, odpoczęła, czytała książkę na huśtawce w ogrodzie, wspominała zabawne przygody z dzieciństwa przy obiedzie, leniwie leżała na łóżku. Zapomniała, jak to jest jeść spokojnie, a nie połykać jedzenie w biegu pod nieustannym mamo!.

Idealnego rozwiązania może już nie być. Może Jadwiga nigdy nie sprzeda domu i nie rozwiąże problemów bez pomocy syna.

Jednak Zofia w końcu ma własny kąt, którego nie odda. To małe zwycięstwo w walce o sprawiedliwość i własny spokój.