16 godzin temu
Kacper Kowalski zawsze był oczkiem w głowie rodziny Kowalskich. Od najmłodszych lat był dumą swoich zamożnych rodziców, ważnych postaci w lokalnej społeczności. Uczęszczał do prestiżowych szkół, błyszczał w sporcie, a w końcu przejął kwitnące imperium nieruchomości swojego ojca. Jego życie wydawało się idealne bogactwo, wpływy i podziw wszystkich wokół. Była jednak jedna przeszkoda, której nigdy nie mógł pokonać: jego matka, Wanda Kowalska.
Kiedyś pełna życia i miłości kobieta, pięć lat temu uległa wypadkowi samochodowemu i została sparaliżowana. Jej życie zmieniło się diametralnie. Z silnej, niezależnej matriarchini stała się osobą wymagającą ciągłej opieki. Kacper, zawsze kierujący się ambicją, nie miał na to cierpliwości. Przez lata musiał dostosowywać swoje życie do jej potrzeb, a jego uraza rosła. Miał dość ciągłych przypomnień o słabości matki i nienawidził tego, jak go ograniczała. Jego ojciec zmarł rok wcześniej, pozostawiając mu rodzinny majątek, ale stan Wandy był jak kamień u szyi.
Pewnego popołudnia, gdy Kacper i jego matka siedzieli na balkonie ich okazałej posiadłości z widokiem na klif nad morzem, w jego głowie zaczął się rodzić plan. Słyszał odgłos fal rozbijających się o skały poniżej i po raz pierwszy od lat poczuł w sobie powiew wolności. Gdyby tylko jego matki nie było w pobliżu, mógłby żyć tak, jak chciał żadnych wizyt w szpitalu, żadnych wyrzutów sumienia, żadnych obowiązków.
Myśli Kacpra gwałtownie przybrały mroczny obrót. Mógłby to wyglądać jak nieszczęśliwy wypadek. Znał te klify doskonale wiele osób już tu spadło, ich ciał nigdy nie odnaleziono. Gdyby tylko lekko ją popchnął, wszystko by się skończyło.
U jego stóp spokojnie leżał wierny pies, Burek, stary golden retriever, nieświadomy planu, który rodził się w głowie pana. Kacper spojrzał na matkę, która wpatrywała się w ocean, nie przeczuwając niebezpieczeństwa. Nie wiedziała, iż osoba, której ufała najbardziej na świecie, właśnie miała ją zdradzić.
Szybkim ruchem stanął za nią, chwytając ją za ramiona. Mamo, jesteś już na to za stara mruknął pod nosem. Jednym zdecydowanym ruchem pchnął ją w przepaść.
Jej krzyk gwałtownie ucichł, gdy zniknęła z oczu, spadając na ostre skały poniżej. Kacper stał jak sparaliżowany, z sercem bijącym jak młot. Zrobił to. Uwolnił się od ciężaru istnienia matki.
Ale gdy odwrócił się, by odejść, coś ścisnęło mu serce. To był Burek, który wstał i nerwowo krążył przy krawędzi. Pies patrzył szeroko otwartymi oczami, szczekając rozpaczliwie, jakby wyczuwał, iż stało się coś złego.
Serce Kacpra zamarło na chwilę, gdy poczuł ciężar swojego czynu. Ale gwałtownie otrząsnął się. To koniec szepnął do siebie, próbując się uspokoić. Odwrócił się i odszedł, ignorując rozpaczliwe szczekanie psa.
Życie Kacpra nie zmieniło się od razu. Policja przyjechała kilka godzin po zdarzeniu, ale uznali śmierć za nieszczęśliwy wypadek. Wanda od lat miała problemy z poruszaniem się, więc łatwo uwierzyli, iż mogła stracić równowagę i spaść.
Ale Kacper znał prawdę. Udało mu się. Posiadłość była teraz jego, a rodzinny biznes wreszcie wolny od ciągłych kosztów opieki nad matką. Jednak spokój nie trwał długo.
Burek, który przez lata był wiernym towarzyszem Wandy, nie chciał opuścić miejsca, w którym zginęła. Pies godzinami stał przy klifie, wpatrując się w skały. Kacper próbował go ignorować, licząc, iż w końcu odejdzie, ale Burek miał inne plany. Każdego dnia wracał na klif, szczekając i skomląc, jakby wołał swoją ukochaną panią.
Kacper coraz bardziej irytował się zachowaniem psa. Nie miał cierpliwości dla tego żywego przypomnienia swojej zbrodni i zaczął traktować Burka z agresją. Zamknął go na zewnątrz, licząc, iż przestanie przychodzić, ale to nie pomogło. Burek był nieugięty.
Pewnej nocy, gdy Kacper siedział w gabinecie, poczuł dziwny niepokój. Cisza w domu była przytłaczająca. Spojrzał na rodzinne zdjęcie na ścianie, na którym była Wanda i Burek. Przez krótką chwilę poczuł ukłucie wyrzutów sumienia ulotne, nieznane mu dotąd uczucie. gwałtownie je odepchnął.
Ale uczucie nie zniknęło. Tliło się w jego umyśle, a skomlenie psa stawało się coraz głośniejsze każdej nocy. Sen Kacpra stał się niespokojny, jego nerwy były napięte. Nie mógł uciec od winy, choć bardzo się starał.
W końcu, kilka dni później, stało się coś dziwnego. Burek zniknął. Kacper początkowo myślał, iż pies po prostu uciekł, ale gdy sprawdził, zobaczył ślady kopania pod bramą. Serce mu zamarło.
Czy Burek coś zrozumiał? Czy mógł wiedzieć, co się stało?
Minęły tygodnie, a życie Kacpra wróciło do normy. Udało mu się stłumić wyrzuty sumienia i odbudować relacje z przyjaciółmi i współpracownikami. Myślał, iż zostawił przeszłość za sobą.
Ale pewnego wieczoru, gdy spacerował wzdłuż plaży u stóp klifu, usłyszał znajome szczeknięcie. To był Burek. Kacper zastygł w bezruchu, gdy pies stanął na krawędzi klifu, w miejscu, gdzie zginęła Wanda. Spojrzenie Burka było pełne oskarżenia, jakby wiedział prawdę.
Nogi Kacpra stały się ciężkie jak ołów, gdy podchodził do psa. Czego chcesz? wyszeptał, choć znał odpowiedź. Burek był ostatnim łącznikiem z matką i nigdy nie zapomniał. Wierność, która kiedyś była niezachwiana, stała się teraz upiornym przypomnieniem zbrodni.
Pies warknął cicho, robiąc krok w jego stronę, jakby rzucając wyzwanie. W tym momencie Kacper zrozumiał, iż jego czyn nigdy nie był tajemnicą choćby dla wiernego zwierzęcia, które widziało wszystko. Spróbował dotknąć Burka, ale pies się cofnął.
Nagle Kacper stracił równowagę. Przechylił się do tyłu i zanim zdążył zareagować, poczuł, jak spada w przepaść. Jego krzyk zaginął w wietrze, gdy leciał w stronę tych samych ostrych skał, które pochłonęły jego matkę. Ostatnią my
